Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

UZASADNIENIE

Powód P. B. wniósł w dniu 6 marca 2020 r. ( data stempla operatora pocztowego ) do Sądu Rejonowego w Ciechanowie pozew przeciwko (...) Towarzystwo (...) S.A. w W., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 2619,90 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się należność z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. wnosił o oddalenie powództwa. Wnosił ponadto o zasądzenie na swoją rzecz od powoda P. B. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 stycznia 2019 r. w C. na ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego z udziałem pojazdów: jednego marki H. nr rej. (...) - sprawcy kolizji oraz drugiego marki M. nr rej. (...). Pojazd marki H. nr rej. (...) w dniu 25 stycznia 2019 r. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej dla posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu w (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. ( bezsporne ).

M. W., właściciel pojazdu marki M. (...) nr rej. (...) zgłosił telefonicznie w dniu 25 stycznia 2019 r. szkodę do zakładu ubezpieczeń sprawcy kolizji, informując ponadto, że korzysta już z pojazdu zastępczego. Przy zgłoszeniu szkody M. W. otrzymał od zakładu ubezpieczeń dodatkowo informację na temat najmu pojazdu zastępczego, oferty zakładu ubezpieczeń w tym zakresie oraz o wysokości maksymalnych stawek akceptowanych przez ubezpieczyciela, jak też o prawie ubezpieczyciela do weryfikacji stawki najmu pojazdu zastępczego, pomimo korzystania już przez niego z pojazdu zastępczego ( bezsporne ).

W dniu 27 stycznia 2019 r. M. W., a właściwie działający z jego imieniu pełnomocnik zatrudniony przez P. B., skontaktował się e-mailem, z zakładem ubezpieczeń z prośbą o przesłanie kompletu dokumentów niezbędnych do zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem zakładu ubezpieczeń, zadając ponadto szereg szczegółowych pytań. Zakład ubezpieczeń udzielił odpowiedzi na zadane pytania w dniu 29 stycznia 2019 r., podając ponadto dane do kontaktu w sprawie zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego ( korespondencja e-mail k. 116 - 119 ).

W dniu 29 stycznia 2019 r. odbyły się oględziny pojazdu przez rzeczoznawcę zakładu ubezpieczeń. W dniu 7 lutego 2019 r. zakład ubezpieczeń wypłacił M. W. odszkodowanie w wysokości 9184,90 zł ( bezsporne ).

M. W. w okresie od dnia 26 stycznia 2019 r. do dnia 13 lutego 2019 r. ( 18 dni ) korzystał z pojazdu zastępczego marki T. (...) nr rej. (...) na podstawie umowy najmu zawartej z P. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą NO.1 P. B. w W.. Cena najmu wynosiła 160,00 zł netto za dobę tj. łącznie za 18 dni - 3542,40 zł brutto przy uwzględnieniu rabatu za okres najmu powyżej 7 dni. M. W. dane firmy (...) otrzymał od firmy holującej jego pojazd po kolizji. Nie zainteresował się ofertą zakładu ubezpieczeń w tym zakresie, nie sprawdził też ofert innych firm prowadzących tego rodzaju działalność gospodarczą. Interesowało go jedynie posiadanie pojazdu od następnego dnia tj. 26 stycznia 2019 r. z uwagi na konieczność dojazdu do pracy oraz rozliczenie umowy z zakładem ubezpieczeń przez wynajmującego. M. W. mieszka w O., a pracuje w C.. Praca jest zmianowa, również w soboty. Żona M. W. dysponowała w tym czasie drugim samochodem, który wykorzystywała do dojazdów do pracy ( umowa k.19, oświadczenie k. 20, faktura k. 21, zeznania świadka M. W. k. 152 - 154 ).

W dniu 26 stycznia 2019 r., pomiędzy M. W. a P. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą NO.1 P. B. w W. doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności, na mocy której M. W. w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 25 stycznia 2019 r. likwidowaną przez (...) Towarzystwo (...) S.A. w W., przeniósł wszelkie przysługujące mu wierzytelności z tytułu tej szkody związane ze zwrotem kosztów z tytułu najmu auta zastępczego na rzecz P. B. ( umowa cesji wierzytelności k. 22 ).

P. B. zgłosił roszczenie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego do (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. pismem z dnia 5 marca 2019 r., doręczonym zakładowi ubezpieczeń w dniu 11 marca 2019 r., wzywając do zapłaty kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 3542,40 zł w terminie 30 dni od otrzymania wezwania. P. B. otrzymał decyzją zakładu ubezpieczeń z dnia 21 marca 2019 r. zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 10 dni w łącznej kwocie 922,50 zł brutto tj. przy przyjęciu stawki za dobę najmu na kwotę 75,00 zł netto ( bezsporne ).

Uzasadniony technologicznie czas naprawy pojazdu M. W. wynosił jeden dzień, zaś czas potrzebny do naprawy uszkodzonego pojazdu, a tym samym czas uzasadniony czas korzystania przez M. W. z pojazdu zastępczego powinien wynosić 12 dni, przy uwzględnieniu, że wypłata odszkodowania nastąpiła w dniu 7 lutego 2019 r. Dodatkowo od dnia 7 lutego 2019 r. należało przeznaczyć jeden dzień na zamówienie i odbiór nowych części oraz demontaż uszkodzonych ( 8 lutego 2019 r. - piątek ), dwa dni na naprawę pojazdu ( 11 - 12 lutego 2019 r. ), przy uwzględnieniu oraz dwóch dni wolnych od pracy ( 9 - 10 lutego 2019 r. weekend ) oraz dzień zwrotu pojazdu zastępczego ( 13 lutego 2019 r. )( opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej, wyceny wartości oraz kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych R. C. k. 158 - 170 ).

Średnia cena wynajmu pojazdu w W. i P. wynosiła, przy uwzględnieniu notowań 10 wypożyczalni samochodów stawek najmu dla pojazdów klasy tożsamej dla M. (...) oraz przy uwzględnieniu gradacji stawek za najem w stosunku do długości okresu najmu pojazdu zastępczego, w granicach od 82,00 zł netto do 216,00 zł netto za dobę najmu tj. średnio 140,00 zł netto ( opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej, wyceny wartości oraz kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych R. C. k. 158 - 170 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt szkody ( k. 107 -151 ), opinii biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej, wyceny wartości oraz kosztów i jakości napraw pojazdów samochodowych R. C. ( k. 158 - 170 ) oraz zeznań świadka M. W. ( k. 152 - 154 ).

W ocenie Sądu, powyższe dowody są w pełni wiarygodne; żadna ze stron nie kwestionowała ich mocy dowodowej. Spór w niniejszej sprawie dotyczył stawki najmu pojazdu zastępczego oraz uzasadnionego okres najmu tego pojazdu zastępczego.

Podkreślić należy, że opinia biegłego sądowego R. C. ma charakter jedynie pomocniczy, porównawczy. Opinia została sporządzona w sposób rzetelny, prawidłowy, wyczerpujący, a nadto zgodnie z postawioną tezą postanowienia dowodowego. Biegły sądowy sporządził opinię, wykorzystując zebrany materiał dowodowy, informacje wypożyczalni samochodów oraz własną wiedzę. Niewątpliwie opinia stanowi tylko pomoc dla sądu i - jak wielokrotnie było wyjaśniane w orzecznictwie i doktrynie - nie może zastąpić ani ustaleń faktycznych ani decydować o spełnieniu przesłanek prawnych. Zadaniem biegłego zasadniczo nie jest poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej, technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych ( wniosków ) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń, z których strony wywodzą swoje racje. Opinia biegłego, zgodnie z art. 278 kpc, służy stworzeniu sądowi możliwość prawidłowej oceny materiału procesowego w wypadkach, kiedy ocena ta wymaga wiadomości specjalnych tj. wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy powszechnej.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo P. B. zasługuje na uwzględnienie jedynie częściowo tj. do kwoty 738,00 zł.

Powód P. B. jako następca prawny M. W. dochodzi swego roszczenia na zasadach ogólnych, wynikających z art. 361 - 363 kc. Szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega bowiem naprawieniu właśnie według tych ogólnych zasad. Wynika to z treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie zaś z art. 36 ust. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Z powyższego wynika, że dla oceny roszczeń odszkodowawczych powoda w związku z nabyciem wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, należało określić – według ogólnych zasad prawa cywilnego – do jakich świadczeń byłby zobowiązany posiadacz lub kierowca samochodu, z którego winy nastąpiło zdarzenie drogowe. W niniejszej sprawie, Sąd ustalił, że odpowiedzialnym za zdarzenie drogowe z dnia 25 stycznia 2019 r. jest kierowca samochodu marki H. nr rej. (...), posiadający ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

W myśl art. 363 § 1 kc, naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego: bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznała określona osoba w swych dobrach lub interesach. W efekcie owo naprawienie szkody ma zmierzać do odwrócenia w dobrach poszkodowanego skutków zdarzenia wyrządzającego mu szkodę i przywrócenia – w znaczeniu prawnym – stanu, jaki by istniał gdyby owo zdarzenie nie nastąpiło. Zgodnie z powszechnie przyjętym obecnie poglądem, odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie III CZP 5/11 ). Sąd Najwyższy podkreślił, że utrata możliwości korzystania z pojazdu stanowi negatywne następstwo majątkowe, a wydatki, które służą ograniczeniu ( wyłączeniu tego negatywnego następstwa ) należy kwalifikować jako szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela wynikającej z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym znaczenie dwóch kryteriów - celowości wydatków oraz ich ekonomicznego uzasadnienia.

Za wydatek niezbędny ( celowy ) należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym ( ceny rynkowe za tego typu usługi ) i w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego pojazdu.

Wskazać należy, że pozwany zakład ubezpieczeń wypłacił powodowi P. B. w toku postępowania likwidacyjnego koszty najmu pojazdu zastępczego, przyjmując okres najmu pojazdu zastępczego na 10 dni, w dobowej stawce w wysokości 75,00 zł netto, tj. łącznie 922,50 zł brutto.

Jak wskazano powyżej, pozwany (...) Towarzystwo (...).A. w W. zakwestionował w niniejszym procesie, zarówno stawkę najmu pojazdu zastępczego wynikającą z umowy zawartej przez powoda z M. W., jak i czas trwania umowy.

Odnosząc się do kwestii wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, podkreślić należy, że poszkodowany M. W. bezpośrednio po zgłoszeniu szkody, otrzymał od zakładu ubezpieczeń informację w zakresie możliwości organizacji pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, jak też o akceptowanych stawkach tego najmu w przypadku zawarcia umowy najmu przez poszkodowanego z pominięciem zakładu ubezpieczeń. Informacja została M. W. przedstawiona drogą elektroniczną już w dniu 25 stycznia 2019 r. drogą e-mailową, pomimo iż informował zakład ubezpieczeń przy zgłoszeniu szkody, że korzysta już z najmu pojazdu zastępczego. Kolejny raz szczegółowych wyjaśnień udzielono poszkodowanemu e-mailem w dniu 28 stycznia 2019 r. w związku z jego pytaniami z dnia 27 stycznia 2019 r. Zauważyć należy, że w dniu 25 stycznia 2019 r., przy zgłoszeniu szkody, M. W. wskazał, że korzysta już z pojazdu zastępczego, choć pojazd zastępczy nie znajdował się jeszcze w jego dyspozycji. Niewątpliwie, potrzebował pojazdu w dniu 26 stycznia 2019 r., nie podjął jednak wówczas żadnych działań w celu sprawdzenia wysokości stawki najmu czy też możliwości udostępnienia mu pojazdu o zbliżonych parametrach w dniu 26 stycznia 2019 r. przez firmę współpracującą z zakładem ubezpieczeń. Podkreślić należy, że zakład ubezpieczeń uprzedził również poszkodowanego o możliwości weryfikacji stawek najmu. Proponowane przez zakład stawki najmu pojazdu zastępczego, również w przypadku pojazdów zbliżonych do pojazdu zastępczego marki M. (...), były niższe, niż wynikające z umowy zawartej przez M. W. z P. B.. M. W. jako jedyną przyczynę wyboru oferty P. B. podał, że zaproponowano udostępnienie pojazdu następnego dnia rano. Wskazać jednak należy, że przed zawarciem umowy z P. B. nie sprawdził oferty w tym zakresie pozwanego zakładu ubezpieczeń, jak też dostępności pojazdów o zbliżonych parametrach. Nie zareagował również na udzieloną mu odpowiedź dotyczącą jego szczegółowych pytań z dnia 27 stycznia 2019 r.

Wskazać należy, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 kc, art. 362 i 826 § 1 kc ). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu tylko wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. W ocenie zatem Sądu, zachowanie poszkodowanego M. W. który nie korzysta z korzystniejszej ekonomicznie oferty zakładu ubezpieczeń i zawiera umowę najmu pojazdu zastępczego w stawce dziennej ponad dwukrotnie przewyższającej stawki proponowane przez ubezpieczyciela, nie może zasługiwać na aprobatę. Powód P. B. nie wykazał, że pojazd wynajęty przez niego M. W. spełniał w wyższym stopniu kryteria przydatności; nie wykazał również, że samochód odpowiadający klasą pojazdowi poszkodowanego nie był w tym okresie dostępny w ofercie zakładu ubezpieczeń. Pomimo zakwestionowania wysokości stawki najmu przez zakład ubezpieczeń, który przedstawił ofertę najmu pojazdów w zdecydowanie niższej stawce, nie wykazał również, że stawka zaproponowana przez niego jest adekwatna do klasy pojazdu oraz ekonomicznie uzasadniona. W uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 Sąd Najwyższy podkreślił, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela ( we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy ) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela. Należy też podkreślić, że proponowana wykładnia nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego najmie pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów.

Podkreślić należy, że poszkodowany M. W. w istocie nie wyraził żadnego zainteresowania ofertą ubezpieczyciela w zakresie najmu pojazdu zastępczego, nie chciał poznać bliżej jej warunków i nie dokonał oceny, czy oferta którą wybrał lepiej zaspokaja jego potrzeby, czy też może skorzystanie z pojazdu oferowanego przez ubezpieczyciela byłoby wystarczające, na co wskazuje jego brak reakcji na odpowiedź odnoszącą się szczegółowo do jego pytań zgłoszonych w e-mailu z dnia 27 stycznia 2019 r. M. W., otrzymał już w dniu 25 stycznia 2019 r. ofertę zakładu ubezpieczeń w tym zakresie; nie dokonał jednak porównania ofert i nie rozważył zmiany firmy i pojazdu zastępczego na mający te same lub zbliżone parametry ale w zdecydowanie niższej stawce dobowej. Mając powyższe na uwadze, należało w ocenie Sądu przyjąć, iż poszkodowany pozostając biernym na przedstawioną mu propozycję pozwanego zakładu ubezpieczeń, nie dopełnił obowiązku współdziałania przy minimalizacji szkody, która dodatkowo została zwiększona przez wynajęcie pojazdu u podmiotu stosującego znacznie wyższe dobowe stawki najmu pojazdu. Ubezpieczyciel dokonał w toku czynności likwidacyjnych wszystkich czynności, jakie mogły zostać wykonane przy stwierdzonym stopniu współpracy poszkodowanego z pozwanym. To na poszkodowanym spoczywał obowiązek zbadania warunków najmu oferowanego przez towarzystwo ubezpieczeń. W tym kontekście, dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia fakt, iż poszkodowany M. R. poprosił e-mailem o przedstawienie warunków najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela, gdyż miało to miejsce dopiero 27 stycznia 2019 r. i nie wyraził wprost woli zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela.

Odnosząc się natomiast do kwestii czasu trwania najmu pojazdu zastępczego, uznać należy, zdaniem Sądu, że powinien on trwać od dnia 26 stycznia 2019 r. do dnia 13 lutego 2019 r. Z tego tytułu Sąd zasądził od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. B. kwotę 738,00 zł tytułem dopłaty do kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres 18 dni w stawce dobowej 75,00 zł netto tj. 92,25 zł brutto. Sąd podziela pogląd wyrażony przez powoda P. B., iż brak jest podstaw do obliczenia czasu najmu pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu jedynie technologicznego czasu naprawy, z pominięciem daty wypłaty odszkodowania. Takie założenie nie uwzględnia braku środków finansowych poszkodowanego na naprawę pojazdu. Z tych względów Sąd uznał, iż naprawa pojazdu, w tym zamówienie części nowych i demontaż uszkodzonych, mogły rozpocząć się dopiero 8 lutego 2019 r., skoro wypłata odszkodowania miała miejsce w dniu 7 lutego 2019 r. Jak wskazano powyżej dwa następne dni obejmowały weekend. Naprawa powinna być wykonana w okresie dwóch dni tj. 11 – 12 lutego 2019 r., co uzasadnia przyjęcie, że zwrot pojazdu zastępczego powinien nastąpić 13 lutego 2019 r. Uzasadniony zatem okres najmu pojazdu zastępczego był o osiem dni dłuższy niż przyjął to zakład ubezpieczeń. Z tych względów za zasadne należy uznać roszczenie o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego za osiem dni, przy wskazanej i uzasadnionej powyżej, stawce dobowej najmu – 92,25 zł brutto tj. łącznie 738,00 zł brutto.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 738,00 zł, Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 23 kwietnia 2019 r. tj. od dnia wymagalności roszczenia zgodnie z terminem wynikającym z wezwania do zapłaty. Sąd miał na uwadze, że już na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany zakład ubezpieczeń dysponował dowodami potwierdzającymi roszczenia powoda co do okresu uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego, a nieuznanie w tym zakresie roszczenia powoda było wynikiem nieprawidłowego obliczenia okresu najmu przez zakład ubezpieczeń, z pominięciem daty wypłaty świadczenia odszkodowawczego poszkodowanemu M. W.. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Stosownie zaś do ust. 2 cyt. artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do art. 100 kpc, stosunkowo je rozdzielając. Sąd miał bowiem na uwadze, że powód wygrał proces w 28 %. Sąd zasądził zatem od powoda na rzecz pozwanego zakładu ubezpieczeń łącznie kwotę 964,23 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składają się: zwrot kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 648,00 zł ( 900,00 x 72 % ) tj. koszty zastępstwa procesowego w stawce zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych przy uwzględnieniu wartości przedmiotu sporu w części, w jakiej powództwo zostało oddalone oraz kwota 416,23 zł tytułem zwrotu części kosztów opinii biegłego sądowego orzeczonych prawomocnym postanowieniem z dnia 30 listopada 2020 r. Łączny koszt opinii biegłego sądowego wynosił 1133,65 zł, a zatem powód powinien uiścić te koszty do kwoty 816,23 zł, zaś pozwany – 317,42 zł, mając na uwadze stosunek w jakim Sąd uwzględnił powództwo: 28 % do 72 %. Powód uiścił te koszty do kwoty 400,00 zł, zaś pozwany do kwoty 733,65 zł, zatem powód powinien z tego tytułu zwrócić pozwanemu koszty w kwocie 614,23 zł ( 733,65 – 317,42 ). Tak ustalone koszty Sąd pomniejszył o kwotę 100,00 zł tytułem należnej powodowi od pozwanego opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa ( 648,00 + 416,23 – 100,00 ).

Jednocześnie Sąd nakazał wypłacić pozwanemu zakładowi ubezpieczeń kwotę 66,35 zł tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki stosownie do art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

.