Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2023 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Lidia Grzelak

Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2023 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. G.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę 14580,99 zł

I zasądza od pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda T. G. kwotę 10222,99 zł ( dziesięć tysięcy dwieście dwadzieścia dwa złote dziewięćdziesiąt dziewięć groszy ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 listopada 2023 r. do dnia zapłaty, w tym kwotę 9000,00 zł ( dziewięć tysięcy złotych ) tytułem zadośćuczynienia, kwotę 376,99 zł ( trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy ) tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwotę 850,00 zł ( osiemset pięćdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów dojazdu;

II w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III pozwanego (...) S.A. w S. na rzecz powoda T. G. kwotę 525,00 zł ( pięćset dwadzieścia pięć złotych ) tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego (...) S.A. w S. kwotę 952,98 zł ( dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt osiem groszy ) tytułem uzupełnienia kosztów procesu orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 20 stycznia 2022 r. oraz 20 czerwca 2023 r.;

V nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od powoda kwotę 751,27 zł ( siedemset pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia siedem groszy ) tytułem uzupełnienia kosztów procesu orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 20 stycznia 2022 r. oraz 20 czerwca 2023 r.

Sędzia Lidia Grzelak

Sygn. akt I C 350/22

UZASADNIENIE

Powód T. G. w dniu 26 lipca 2022 r. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. w S., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 14580,99 zł, w tym kwoty 12500,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, kwoty 850,00 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwoty 1230,99 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Ponadto wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Pozwany (...) S.A. w S. w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda T. G. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 sierpnia 2019 r., około godziny 12.00, w W. doszło do zdarzenia drogowego z udziałem dwóch pojazdów: samochodu osobowego marki F. nr rej. (...) oraz marki O. nr rej. (...). Kierujący pojazdem marki F. nr rej. (...) W. W. nie zachował bezpiecznej odległości miedzy pojazdami i uderzył w tył poprzedzającego go pojazdu. Został ukarany mandatem karnym ( bezsporne )

Samochód sprawcy kolizji objęty był w dacie zdarzenia drogowego ochroną ubezpieczeniową w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez (...) S.A. w S. ( bezsporne ).

Kierujący pojazdem osobowym marki O. nr rej. (...) T. G. podczas zdarzenia wykonywał obowiązku służbowe ( konwój osadzonego ). Bezpośrednio po zdarzeniu nie odczuwał dolegliwości bólowych, które pojawiły się wieczorem, gdy powrócił do miejsca zamieszkania w G. Ośrodku. Z uwagi na odczuwany ból szyi oraz okolicy ramion udał się do (...) Szpitala Wojewódzkiego w C. Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie stwierdzono skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł innych i nieokreślonych części szyi. W badaniu rtg nie stwierdzono zmian pourazowych. Nie stwierdzono również widocznych urazów. W zaleceniu wskazano noszenie kołnierza schantza przez okres 14 dni oraz leki przeciwbólowe i przeciwzapalne ( ketonal ) oraz zwiotczające ( sirdalud ). W dniu 14 sierpnia 2019 r. T. G. miał wykonany MR całego kręgosłupa, natomiast w dniu 28 sierpnia 2019 r. TK kręgosłupa szyjnego. Podczas kolejnych wizyt w poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej w W. ul. (...) otrzymał zalecenie dalszego korzystania z kołnierza schantza oraz przyjmowanie leku zwiotczającego ( mydocalm ). W dniu 13 września 2019 r. stwierdzono zakończenie leczenia z zaleceniem okresowej rehabilitacji w trybie ambulatoryjnym w przypadku zaostrzenia się dolegliwości ( dokumentacja medyczna k. 13 - 26, zeznania powoda T. G. k. 129 – 130 ).

W okresie leczenia T. G. był kilkakrotnie w poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej w W. ul. (...): w dniach 9 sierpnia 2019 r., 23 sierpnia 2019 r., 30 sierpnia 2019 r., 6 września 2019 r. oraz 13 września 2019 r. Odbył również wizytę w (...) w Poliklinice w C. w dniu 19 sierpnia 2019 r. w związku z odczuwanymi problemami po zdarzeniu drogowym z dnia 1 sierpnia 2019 r. T. G. korzystał z przejazdu własnym samochodem marki O. (...) o pojemności 1800 cm ³. Badanie MR kręgosłupa w dniu 14 sierpnia 2019 r. odbyło się w W. na ul. (...). Przejazd na trasie od miejsca zamieszkania T. G. do poradni i z powrotem wynosi odpowiednio 186 km ( x 5 przejazdów ), 41 km oraz 150 km ( dokumentacja medyczna k. 13 - 26, 38 – 39, koperta k. 65, 137 – 148, 151 – 153, 156 – 157, 161 – 167, informacja NFZ k. 70 – 77, zeznania powoda T. G. k. 129 – 130 ).

Za wykonane w dniu 14 sierpnia 2019 r. badanie MR całego kręgosłupa T. G. zapłacił należność w kwocie 980,00 zł. Cena badania MR kręgosłupa szyjnego wynosiła 360,00 zł ( faktura k. 34, informacja k. 252 ).

Za wykonane w dniu 28 sierpnia 2019 r. badanie TK kręgosłupa szyjnego T. G. zapłacił należność w kwocie 238,00 zł. Badanie to nie było konieczne z uwagi na wykonane badanie MR kręgosłupa ( faktura k. 21, opinia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. k. 186 - 197 ).

Za lek mydocalm w dniu 27 sierpnia 2019 r. zapłacił kwotę 12,99 zł ( paragon k. 35 ).

Decyzją z dnia 14 października 2019 r., podtrzymaną w dniu 4 listopada 2019 r., (...) S.A. w S. odmówiło T. G. wypłaty zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia i dojazdu do placówek medycznych ( decyzja k. 27, 36 - 37 ).

W dniu 4 lutego 2020 r. T. G. miał konsultację neurologiczną. W związku z rozpoznaniem dyskopatii C4/5 i C5/6 został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego ( zaświadczenie k. 39 ).

Z tytułu dobrowolnego ubezpieczenia osobowego posiadanego w (...) S.A. w W. T. G. otrzymał tytułem zadośćuczynienia kwotę 1350,00 zł ( bezsporne ).

Orzeczeniem nr RKLWa 915- (...) Komisji Lekarskiej podległej Ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych w W. z dnia 29 marca 2021 r. w związku z urazem z dnia 1 sierpnia 2019 r. ustalono, że T. G. doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci zespołu bólowego z wielopoziomową dyskopatią szyjną w wysokości 5 % ( orzeczenie k. 41 – 42 ).

T. G. przed zdarzeniem z dnia 1 sierpnia 2019 r. miał stwierdzoną dyskopatię C5/6. W związku ze zdarzeniem z dnia 1 sierpnia 2019 r. T. G. doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego. Związane z tym cierpienia bólowe trwały przez około 2-3 miesiące ze stopniową tendencją do zmniejszania. Przez około 6 tygodni T. G. korzystał z kołnierza schantza. Skręcenie kręgosłupa szyjnego nie spowodowało powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu. T. G. odczuwa okresowe dolegliwości bólowe w okolicach kręgosłupa, drętwienie i mrowienie lewej ręki. Sytuacje te mają miejsce w przepadkach długotrwałego kierowania pojazdem lub pracy przy komputerze. Dolegliwości te są spowodowane zmianami nieurazowymi ( zeznania powoda T. G. k. 129 – 130, opinia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. k. 186 - 197 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt szkody ( k. 79 - 128 ), akt szkody (...) ( k. 256 – 278 ), akt (...) Rejonowej Komisji Lekarskiej ( k. 229 – 247 ), zebranych w sprawie dokumentów powołanych powyżej, w tym dokumentacji medycznej, opinii (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w zakresie ortopedii i traumatologii ( k. 186 – 197 ) oraz zeznań powoda T. G. ( k. 129 – 130 ).

Okoliczności sprawy związane ze zdarzeniem drogowym z dnia 1 sierpnia 2019 r., jak również postępowanie odszkodowawcze prowadzone przed (...) S.A. w S. nie były sporne, a jednocześnie potwierdzone zostały odpowiednimi dokumentami.

Stan zdrowia powoda T. G., w tym charakter doznanego urazu, jak też jego następstwa, Sąd ustalił na podstawie dokumentacji medycznej oraz opinii (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w zakresie ortopedii i traumatologii sporządzonej w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu, opinia w zakresie chirurgii urazowo – ortopedycznej i traumatologii została opracowana w sposób rzetelny i fachowy. Wnioski opinii w zakresie obecnego stanu zdrowia powoda jak również wpływu wypadku na jego obecne funkcjonowanie zostały ustalone przy uwzględnieniu dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania powoda. Sąd uwzględnił przedmiotową opinię w całości, a ustalenia w nich dokonane przyjął jako własne. Odnosząc się do kwestii wskazanego procentowego trwałego uszczerbku na zdrowia wskazanego w opinii podkreślić należy, że rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania wraz z załącznikiem zawierają jednakże jedynie wytyczne o charakterze pomocniczym, a nie szczegółowe reguły, nie mają zatem dla niniejszej sprawy charakteru wiążącego, a jedynie pomocniczy. Istotą zadośćuczynienia nie jest bowiem ustalenie wysokości stałego uszczerbku na zdrowiu, jest to tylko jeden z elementów wpływających na ustalenie prawa do zadośćuczynienia i jego wysokości.

Spór pomiędzy stronami dotyczył przede wszystkim zasadności roszczeń powoda T. G. oraz wysokości tych roszczeń.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, roszczenie powoda T. G. zasługuje na uwzględnienie częściowo tj. do kwoty 10222,99 zł, w tym 9000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 372,99 zł tytułem kosztów leczenia oraz 850,00 zł tytułem kosztów dojazdu do placówek medycznych.

W ocenie Sądu, nie może budzić wątpliwości odpowiedzialność (...) S.A. w S. za doznane przez powoda T. G. cierpienia doznane w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 1 sierpnia 2019 r., pozwany zakład ubezpieczeń odpowiada bowiem na podstawie art. 822 kc, jako strona umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą wypadku.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że pozwany zakład ubezpieczeń odmówił wypłaty powodowi T. G. zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia i dojazdu do placówek medycznych.

Podstawę prawną zasądzenia zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 kc. Ustawodawca nie sprecyzował w nim jednak konkretnych mierników czy zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając tę kwestię swobodnemu uznaniu sędziowskiemu. Przepis cyt. artykułu stanowi bowiem, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 kc, w tym w razie uszkodzenia ciała, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie sądowym ugruntował się, aprobowany także przez piśmiennictwo, pogląd o kompensacyjnym charakterze zadośćuczynienia pieniężnego przewidzianego w art. 445 § 1 kc, tj. uznający je za sposób naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1968 r. w sprawie I PR 175/68, uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r. w sprawie III CZP 37/73 ). Wysokość odpowiedniej sumy, której przyznanie przewiduje art. 445 § 1 kc, zależy więc przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien więc decydować w zasadzie stopień cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego.

Dokonane w sprawie ustalenia wskazują, że u powoda w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 1 sierpnia 2019 r. doszło do skręcenia kręgosłupa szyjnego. Proces leczenia został zakończony dnia 13 września 2019 r. Uraz ten nie miał charakteru trwałego; odczuwane przez powoda T. G. dolegliwości bólowe nie są skutkiem tego urazu tylko zmian zwyrodnieniowych ( dyskopatii ).

Niewątpliwe, wysokość zadośćuczynienia należy odnosić do sytuacji z daty jego przyznania, a nie do utraty wartości pieniądza wynikającej z upływu czasu; musi być jednak adekwatna do powstałej szkody. W wyroku z dnia 29 września 2004 r. w sprawie II CK 531/03 Sąd Najwyższy podkreślił, że zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Podobnie w wyrokach z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie II CKN 605/00 oraz z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie V CSK 245/07 Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne: czas trwania, stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu ( kalectwo, oszpecenie ), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także czynniki subiektywne: poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową. Teza, że zadośćuczynienie jest roszczeniem o charakterze ściśle niemajątkowym mającym za zadanie kompensację doznanej krzywdy jest powszechnie aprobowana w orzecznictwie. Celem zadośćuczynienia jest jedynie złagodzenie doznanych cierpień i wyrządzonej krzywdy. Wysokość zadośćuczynienia musi być adekwatna w tym znaczeniu, że powinna uwzględniać rozmiar doznanej przez poszkodowanego krzywdy oraz przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i stopie życiowej społeczeństwa, zaś zindywidualizowana ocena tych kryteriów pozostawiona jest uznaniu sędziowskiemu ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 września 2015 r. w sprawie I ACa 421/15 ). Istotne kryteria mające wpływ na wysokość zadośćuczynienia, to przede wszystkim stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw, rozmiar kalectwa i konsekwencje doznanego uszczerbku w życiu osobistym i społecznym ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 1 października 2015 r. w sprawie I ACa 198/15 ). Celem zadośćuczynienia pieniężnego, o którym mowa w art. 445 § 1 kc, jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się w krzywdzie w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, to jest ujemnych odczuć przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi. Ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że suma przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”, a więc nie może być dowolna, lecz musi ściśle uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 września 2015 r. w sprawie I ACa 404/15 ).

W ocenie Sądu, pozwany zakład ubezpieczeń bezpodstawnie odmówił przyznania powodowi T. G. zadośćuczynienia. Nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, że powód na skutek zdarzenia drogowego z dnia 1 sierpnia 2019 r. nie poniósł trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Jednakże nie ulega również wątpliwości, że wskutek kolizji doznał urazu, który wprawdzie został wyleczony, jednakże w okresie bezpośrednio po wypadku przyczynił się do odczuwania dolegliwości bólowych Bez znaczenia pozostaje kwestia, że powód cierpiał na samoistne schorzenie kręgosłupa ( dyskopatia ) . Należy także wziąć pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, iż po zdarzeniu przez pewien czas powód był osobą niezdolną do pracy. W ocenie Sądu, powód powinien zatem otrzymać zadośćuczynienie, jednakże w niższej niż żądana przez niego wysokości. Z opinii medycznej wynika wprost, że powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Nie może to jednak wprost decydować o braku zasadności roszczeń powoda. Przepisy cyt. rozporządzenia zawierają jednakże jedynie wytyczne o charakterze pomocniczym, a nie szczegółowe reguły. Istotą zadośćuczynienia nie jest bowiem ustalenie wysokości stałego uszczerbku na zdrowiu, jest to tylko jeden z elementów wpływających na ustalenie prawa do zadośćuczynienia i jego wysokości. Dodatkowo wskazać należy, że opinia potwierdziła część poniesionych przez powoda kosztów leczenia, jak też zasadność wyjazdów do placówek medycznych, jako pozostających w bezpośrednim związku z procesem jego leczenia w związku ze zdarzeniem z dnia 1 sierpnia 2019 r.

W ocenie Sądu, powodowi T. G. przysługuje zadośćuczynienie w kwocie 9000,00 zł, które odpowiada stopniowi doznanej przez niego szkody. W pozostałym zakresie tj. co do kwoty 3500,00 zł Sąd powództwo oddalił, uznając je za niezasadne. Sąd odsetki ustawowe od kwoty 9000,00 zł, zasądził od dnia 21 listopada 2023 r. tj. od dnia wyrokowania w sprawie, przyjmując, że w dacie wydania wyroku spór został zakończony.

Sąd miał na uwadze, że stosownie do art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od daty złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów leczenia, wskazać należy, że zgodnie z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 kc obejmuje zatem wszelkie wydatki ( koszty ) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne ( niezbędne ) i celowe. Pojęcie „wszelkie koszty” oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II CSK 425/07 ). Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania, w tym kosztów rehabilitacji. W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia ( pobytu w szpitalu, wizyt u specjalistów, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw ), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń ( np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego ). Do grupy tej zalicza się również wydatki związane z transportem chorego na zabiegi i do szpitala, koszty związane z odwiedzinami chorego w szpitalu czy wynikające z konieczności specjalnej opieki i pielęgnacji nad chorym, koszty zabiegów rehabilitacyjnych, wreszcie koszty przygotowania do innego zawodu np. opłaty za kursy, szkolenia, koszty podręczników i innych pomocy, dojazdów itp. ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie I ACa 1306/13 ). Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje zatem wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II CSK 425/07 ). W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego. Ich zakres nie może ograniczać się do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym – zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej – przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie II CKN 1018/00 ).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że z treści opinii z zakresu ortopedii i traumatologii, wynika, że roszczenie powoda T. G. w zakresie żądania zwrotu kosztów leczenia usprawiedliwione jest do kwoty 372,99 zł. Na koszty podlegające zwrotowi składają się: 12,99 zł tytułem zwrotu kosztu zakupu leku mydocalm z dnia 27 sierpnia 2019 r. oraz 360,00 zł tytułem zwrotu kosztu badania MR kręgosłupa – odcinek szyjny z dnia 14 sierpnia 2019 r. Lek mydocalm wydawany jest na receptę i powód otrzymał zalecenie przyjmowania tego leku po urazie doznanym w dniu 1 sierpnia 2019 r., co wynika wprost z dokumentacji medycznej. Niewątpliwie, powód w dniu 14 sierpnia 2019 r. miał wykonane badanie MR całego kręgosłupa, którego koszt wyniósł 980,00 zł. Jak wynika z informacji podmiotu wykonującego badanie koszt badania w zakresie odcinka szyjnego wynosi 360,00 zł. Nie kwestionując konieczności wykonania badania całego kręgosłupa z uwagi na stwierdzoną u powoda dyskopatię w okresie poprzedzającym zdarzenie drogowe z dnia 1 sierpnia 2019 r., wskazać należy, że w związku z przyczynowym z tym zdarzeniem pozostaje jedynie badanie MR odcinka szyjnego kręgosłupa. Koszty natomiast badania TK kręgosłupa szyjnego wykonanego w dniu 28 sierpnia 2019 r. nie podlegają zwrotowi. Oczywiście prawem pacjenta jest wykonanie badania, jednakże dla oceny jego roszczeń w procesie sądowym należy uwzględnić również, jak wskazano powyżej, czy koszty te są konieczne i celowe. Jak wskazano w opinii medycznej, nie było konieczności wykonywania tego badania, skoro w okresie bezpośrednio poprzedzającym badanie wykonano badanie MR będące bardziej miarodajne.

Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powoda T. G. zwrot kosztów dojazdu do placówek medycznych w łącznej kwocie 850,00 zł, zgodnie z żądaniem pozwu.

T. G. w związku z kontynuacją leczenia doznanego urazu miał wizyty w poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej w W. na ul. (...), w PZP w Poliklinice w C. oraz w Centrum (...) w W. na ul, K. celem wykonania badania MR. T. G. korzystał z transportu samochodem osobowym, którego pojemność skokowa silnika przewyższa 900 cm ³. Odległość z G. Ośrodka ( miejsce zamieszkania powoda ) do C. wynosi 20,5 km w jedną stronę ( łącznie 41 km ), do W. ul. (...) – 93 km w jedną stronę ( łącznie 930 km – 5 wyjazdów ) oraz do W. ul. (...) - 75 km w jedną stronę ( łącznie 150 km ). Łącznie dojazd na trasie z miejsce zamieszkania T. G. w G. Ośrodku do poradni wynosił 1121 km, zaś koszty tych dojazdów 936,93 zł ( (...) km x 0,8358 km ).

Oceniając koszty dojazdu do placówek medycznych poniesione przez powoda T. G., wskazać w pierwszej koleności należy, Sąd nie uznał za celowe poniesienie kosztów wyjazdu do (...) w W. celem wykonania badania TK kręgosłupa, uznając, w ślad za opinią medyczną, samo badanie za niecelowe. Sąd uznał za celowe przyjęcie stawki za 1 km przebiegu pojazdów dla celów służbowych według stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Zgodnie z § 2 pkt 1 ) lit. b ) cyt. rozporządzenia koszty używania pojazdów do celów służbowych dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³, nie mogą być wyższe niż 0,8358 zł. Sąd miał na uwadze, że konieczność używania samochodu, będąca następstwem rozstroju zdrowia powoda T. G., nie generowała wyłącznie kosztów w postaci zakupu paliwa, lecz również szybsze zużycie elementów, konieczność częstszych przeglądów, napraw, wymiany płynów, ogumienia itp. Sąd przyjął, za opinią medyczną, przy uwzględnieniu dokumentów dotyczących leczenia powoda, że wskazane powyżej przejazdy zostały wykonane. Przy uwzględnieniu ilości kilometrów pomiędzy miejscem zamieszkania powoda a placówkami medycznymi, wysokość przysługującego powodowi świadczenia z tego tytułu wynosi łącznie 936,93 zł ( (...) km x 0,8358 zł ).

O terminie zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od należności z tytułu kosztów leczenia oraz kosztów dojazdu do placówek medycznych Sąd orzekł z motywów wskazanych powyżej odnoszących się do kwoty zadośćuczynienia.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd miał na uwadze treść art. 100 zd. 1 kpc, stosunkowo je rozdzielając. Wskazać należy, że Sąd uwzględnił roszczenia powoda w 70 %. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu części kosztów procesu kwotę 525,00 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa ( 70 % x opłata stała 750,00 zł ). W takim samym stosunku Sąd obciążył strony kosztami postępowania tj. kwoty 2504,25 zł ( 5,60 zł koszty dokumentacji medycznej – postanowienie z dnia 20 stycznia 2022 r., 2498,65 zł wynagrodzenie za opinię medyczną – postanowienie z dnia 20 czerwca 2023 r. ), mając na uwadze, przede wszystkim, że opinia medyczna jedynie częściowo potwierdziła twierdzenia powoda. Powód zatem powinien ponieść koszty procesu do kwoty 751,27 zł ( (...),25 x 30 % ), zaś pozwany do kwoty 1752,98 zł ( (...),25 x 70 % ), co przy uwzględnieniu, że uiścił na koszty opinii zaliczkę w wysokości 800,00 zł, oznacza, że pozwany zakład ubezpieczeń powinien uzupełnić te koszty do kwoty 952,98 zł ( art. 83 ust. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 113 cyt. ustawy ).