Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2025 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak

Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2025 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko J. K.

o zapłatę 3144,90 zł

wyrok zaoczny z dnia 3 grudnia 2024 r. utrzymuje w mocy w całości.

Sygn. akt I C 519/24

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2024 r. (data stempla operatora pocztowego ) powód (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wystąpił do Sądu Rejonowego w Ciechanowie z pozwem przeciwko J. K. wnosząc o zasądzenie kwoty 3144,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 lipca 2024 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wytoczone powództwo stanowiło kontynuację elektronicznego postępowania upominawczego w sprawie 1081151/24 wytoczonego dnia 16 lipca 2024 r.

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Ciechanowie z dnia 3 grudnia 2024 r. powództwo zostało uwzględnione w całości.

Pozwana J. K. wniosła w ustawowym terminie sprzeciw wnosząc o uchylenie wyroku zaocznego w całości i oddalenie powództwa w całości, zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanemu zaskarżonemu orzeczeniu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana kwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Podnosiła następujące zarzuty: braku wykazania roszczenia co do zasady oraz co do wysokości, niezgodności z zasadami współżycia społecznego pozaodsetkowych kosztów pożyczki, sankcji kredytu darmowego, braku wymagalności roszczenia.

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2025 r. Sąd oddalił wniosek pozwanej J. K. o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności.

Strona powodowa podtrzymywała swoje stanowisko do końca sprawy. Pozwana na rozprawie w dniu 6 maja uznała powództwo, wnosząc o rozłożenie zasądzonej należności na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 października 2023 r. J. K. oraz (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. za pośrednictwem platformy internetowej www.profimo.pl zawarli umowę pożyczki nr (...). Zawarcie umowy poprzedzone zostało założeniem przez J. K. na stronie internetowej należącej do (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. Profilu Klienta oraz wniosku o udzielenie pożyczki. Pozytywna weryfikacja zdolności kredytowej J. K. została dokonana za pośrednictwem systemu K.. Na podstawie tej umowy (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. udzielił J. K. pożyczki w kwocie 3450,00 zł. Prowizja za udzielenie pożyczki wynosiła 862,50 zł, zaś odsetki – 658,92 zł. Roczna stopa oprocentowania ustalona została w wysokości 18,50 % w skali roku, a całkowity koszt pożyczki wynosił 1521,42 zł. Całkowita kwota do zapłaty z tytułu udzielonej pożyczki wynosiła – 4.971,42 zł. Pożyczka została udzielona J. K. na okres 18 miesięcy, tj. od dnia 18 października 2023 r. do dnia 18 kwietnia 2025 r. Ostateczny termin spłaty pożyczki ustalony został na dzień 18 kwietnia 2025 r. Umowa zawierała szczegółowe dane osobowe pożyczkobiorczyni: imię i nazwisko, PESEL, adres zamieszkania, seria i numer dowodu osobistego, nr ewidencyjny PESEL, adres zamieszkania, numer telefonu, adres e-mail oraz numer rachunku bankowego. Dane te zostały potwierdzone przez J. K. w rozmowie telefonicznej z analitykiem (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.. W tym samym dniu strony dodatkowo zawarły umowę sprzedaży abonamentu usług medycznych, na mocy której J. K. uzyskała dostęp do usług medycznych świadczonych przez (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w zamian za co zobowiązała się do uiszczenia opłaty za abonament z tego tytułu w wysokości 450,00 zł. W dniu 18 października 2023 r. (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. dokonał przelewu środków w wysokości (...),58 na rachunek bankowy nr (...) należący do J. K.. Kwota udzielonej pożyczki wynosiła 3450,00 zł, lecz pomniejszona została o kwotę 481,42 zł, która została przekazana na spłatę innego o zobowiązania, za zgodą J. K., oraz o kwotę 450,00 zł z tytułu zakupionego pakietu usług medycznych. W wiadomości e – mail wysłanego z adresu: asia21-23@o2.pl należącego do J. K. potwierdziła ona, że akceptuje warunki zwartej umowy wraz z usługą dodatkową – Pakietem Usług Medycznych (...). Oświadczyła, że nie posiadania zaległości w spłacie innego zobowiązania pieniężnego wynoszącego więcej niż 6 miesięcy ( umowa pożyczki wraz z harmonogramem spłat k. 23 -24v, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy k. 25-25v, potwierdzenie zawarcia umowy sprzedaży usług medycznych k. 26, regulamin świadczeń Usług Medycznych k. 28-32, wniosek o pożyczkę k. 33, ocena scoringowa klienta k. 34, potwierdzenie przelewu k. 35, rozliczenie płatności z tytułu pakietu usług medycznych k. 36, stenogram do rozmowy telefonicznej k. 81-82v, nagranie płyta CD koperta k. 88, oświadczenie k. 84).

J. K. potwierdziła zawarcie umowy pożyczki. Początkowo dokonywała spłat z tytułu zawartej umowy. Dokonała następujących wpłat na poczet spłaty zadłużenia: 20 listopada 2023 r. w kwocie 276,19 zł, 18 grudnia 2023 r. w kwocie 276,19 zł, 18 stycznia 2024 r. w kwocie 276,19 zł, 14 marca 2024 r. w kwocie 556,00 zł oraz 18 kwietnia 2024 r. w kwocie 275,96 zł. Po tej dacie zaprzestała spłacać zadłużenie. Wskazywała, że pogorszyła się jej sytuacja zdrowotna i finansowa. Posiada zadłużenie z tytułu wszystkich zaciągniętych zobowiązań w wysokości około 100000 złotych. Pożyczki przeznaczała na wydatki życia codziennego ( zeznania pozwanej J. K. k. 103-104, historia spłat k. 38 ).

Pozwana regularnie była informowana w wiadomościach SMS o powstałym zadłużeniu. W dniu 3 czerwca 2024 r. (...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wystosował wobec J. K. wezwanie do zapłaty kwoty 282,71 zł z tytułu zaległości wynikającej z umowy pożyczki gotówkowej nr (...) w terminie 7 dni. Wobec dalszego nieuregulowania zadłużenia, podmiot udzielający pożyczki wypowiedział J. K. przedmiotową umowę pismem z dnia 2 lipca 2024 r., wzywając do zapłaty kwoty 560,77 zł ( historia korespondencji SMS k. 37, historia wiadomości e-mail k. 42-43v, wezwanie do zapłaty k. 40, wezwanie wraz z wypowiedzeniem umowy k. 41 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów, a w szczególności umowy pożyczki, umowy sprzedaży pakietu usług medycznych, regulaminu świadczeń Usług Medycznych, wiadomości e-mail, korespondencji SMS, wniosku o udzielenie pożyczki, oceny zdolności kredytowej, rozliczenia płatności z tytułu pakietu usług medycznych, potwierdzenia przelewu, oświadczenia o pomniejszeniu kwoty pożyczki o wysokość zadłużenia oraz zeznań pozwanej J. K..

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy, co potwierdza ostateczne stanowisko pozwanej J. K. wskazuje w sposób jednoznaczny na istnienie roszczenia dochodzonego pozwem, wynikającego z umowy pożyczki z dnia 18 października 2023 r., a także umowy sprzedaży pakietu Usług Medycznych. Odnosząc się jednak do zarzutów strony pozwanej zawartych w sprzeciwie od wyroku zaocznego oraz dalszych pismach procesowych należy uznać je za całkowicie bezpodstawne, gdyż brak jest podstaw do kwestionowania zawarcia przez strony za pośrednictwem platformy internetowej umowy pożyczki. Umowa taka z oczywistych względów zawarta jest bez jednoczesnej obecności obu stron; zarówno przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, jak też ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, dopuszczają taki sposób zawarcia umowy. Powód dysponował szczegółowymi danymi osobowymi pozwanej J. K. takimi jak adres zamieszkania, numer PESEL, numer dowodu osobistego, adres mailowy i jej numer rachunku bankowego co wskazuje, że powód wszedł w posiadanie tych danych, uzyskując je od pozwanej, a nie w jakiś inny sposób. Brak podpisów na umowie zawieranej poprzez platformę internetową nie świadczy o tym, że umowa jest nieważna.

Strona pozwana przedłożyła do akt sprawy jedynie oświadczenie o skorzystaniu przez J. K. z sankcji kredytu darmowego, który został przez sąd pominięty, gdyż nie ma wpływu na wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie. Skorzystanie przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego w okolicznościach niniejszej sprawy było bezpodstawne, a zatem instytucja udzielająca pożyczki prawidłowo ustosunkowała się do wniosku pozwanej w tym zakresie. Podstawą ustaleń Sądu były dokumenty złożone do akt sprawy przez powoda. Część z nich ma charakter dokumentów prywatnych, stanowiąc dowód tego, że osoby, które je podpisały, złożyły oświadczenia w nich zawarte (art. 245 kpc ), a część stanowi wydruki komputerowe. Sąd oceniając te dowody przez pryzmat art. 233 § 1 kpc nie stwierdził, aby treść tych dokumentów budziła uzasadnione wątpliwości co do ich prawdziwości czy autentyczności. Wskazać należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić inny środek dowodowy, pozwalający na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Nie wiążą się one z domniemaniami, jakie towarzyszą dokumentom (art. 244 kpc, art. 245 kpc ), jednakże świadczą o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lutego 2019 r. wydanego w sprawie I ACa 767/18 ). Przedłożone do akt sprawy wydruki komputerowe zawierają szereg danych wrażliwych dotyczących pozwanej J. K. w tym m.in. numer ewidencyjny PESEL, nr rachunku bankowego, nr i serię dowodu osobistego. Pozwana nie wskazywała, że dane te powód uzyskał dane bezprawnie.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Umowa pożyczki podlega ogólnym przepisom prawa cywilnego ( art. 720 i nast. kc ). Mają one zastosowanie zarówno w relacjach między osobami fizycznymi oraz w relacjach przedsiębiorca – konsument. W tym ostatnim przypadku zastosowanie mają ponadto przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 720 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zarzuty pozwanej J. K. dotyczyły niewykazania roszczenia co do zasady i wysokości, a zatem braku umowy i wykonania umowy przez wierzyciela. Twierdzenia pozwanej są, w ocenie Sądu, w tym zakresie niewiarygodne. Do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy pozwaną, a powodem doszło za pomocą środków porozumiewania się na odległość, a zatem podpisy stron nie były wymagane. Poza wydrukiem komputerowym umowy pożyczki powód przedstawił również elektroniczne potwierdzenia przyjęcia wniosku pożyczkowego wraz z informacjami o przyznaniu pożyczki, potwierdzenia przekazania do dyspozycji pozwanej kwoty pożyczki, korespondencję e- mail oraz SMS między stronami. Pozwana ostatecznie przyznała, że potwierdziła wolę zawarcia umowy podczas rozmowy telefonicznej co zostało potwierdzone stosownym nagraniem. Dodatkowo zawarcie umowy na wskazanych warunkach potwierdziła wysłaną do powoda wiadomością e – mail. Ostatecznie podczas rozprawy w dniu 6 maja 2025 r. uznała dług, przyznając że umowa została skutecznie zawarta, środki zostały jej przekazane, a ona nie dokonała terminowej spłaty. Wnosiła o rozłożenie zadłużenia na raty.

Sąd ustalił zatem, że (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. i J. K. zawarli umowę pożyczki w rozumieniu przepisów art. 720 kc oraz ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, zgodnie z którą przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na podstawie której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki ( art. 1 i 3 cyt. ustawy.).

Jak wskazano powyżej, pożyczka w kwocie 3450,00 zł została udzielona pozwanej dnia 18 października 2023 r. Po potrąceniu opłaty z tytułu udzielonego pakietu usług medycznych w wysokości 450,00 zł oraz kwoty 481,42 zł z tytułu rozliczenia poprzedniej pożyczki pozwanej, w tym samym dniu wypłacona została jej do dyspozycji kwota 2518,58 zł. Pozwana przed zawarciem umowy została poinformowana i potwierdziła informację o dobrowolnym pakiecie medycznym, do którego przystąpiła.

Zarzut pozwanej J. K. iż powód zastosował w umowie pożyczki zapisy, które miały na celu obejście normy art. 385 ¹ kc jest bezpodstawny i nie zasługuje na uwzględnienie. Przepisy prawa nie zabraniają naliczania kosztów udzielenia pożyczki, co jest powszechne w instytucjach zajmujących się udzielaniem pożyczek i taka praktyka nie stanowi próby obejścia przepisów prawa. Umowa pożyczki ma charakter odpłatny. Ustanowienie prowizji jest więc – co do zasady - zgodne z przepisami prawa. Poprzednik prawny powoda prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek i udostępnił pozwanej środki finansowe na określony okres czasu. Pożyczkodawcy przysługuje zatem prowizja, która ma stanowić dla pożyczkodawcy wynagrodzenie za koszty związane z umową. Wysokość naliczonych z tytułu umowy pożyczki opłat pozwana J. K. zaakceptowała zawierając umowę, która w tym zakresie została sformułowana w sposób nie budzący wątpliwości. Koszty te zostały wskazane w umowie wprost, a nie jako np. sumę bądź iloczyn niedookreślonych składników. Jeżeli pozwana miała wątpliwości co do warunków umowy mogła przed jej zawarciem zasięgnąć porady profesjonalisty. Tym niemniej, nie sposób przyjąć, że kwota prowizji była zawyżona.

Podkreślić należy, że pozwana podnosząc zarzut zastosowania klauzul niedozwolonych przez powoda jako podstawę nieważności umowy, nie wskazała żadnej konkretnej klauzuli.

Ustawodawca wymienia następujące przesłanki uznania danego postanowienia za niedozwolone w rozumieniu art. 385 ¹ kc: dane postanowienie umowne jest „nieuzgodnione indywidualnie”; kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Zastrzeżono przy tym, że postanowienia określające główne świadczenia stron, takie jak cena lub wynagrodzenie, mogą zostać uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko wówczas, gdy zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W celu ustalenia, czy konkretne postanowienie umowne należy kwalifikować jako „nieuzgodnione indywidualnie”, należy zbadać, czy konsument miał na treść danego postanowienia „rzeczywisty wpływ” ( art. 385 ¹ § 3 zd. 1 kc ). W szczególności ustawodawca zwraca uwagę na niebezpieczeństwo „nieuzgodnionego indywidualnie” charakteru postanowienia umowy przejętego z wzorca umownego. Kontroli podlegają zatem nieuzgodnione indywidualnie: postanowienia umowne przejęte z wzorca umownego bądź też nie ( w przypadku umowy zawartej bez użycia wzorca umownego chodzi o te, które nie były przez strony negocjowane ) oraz postanowienia wzorców umownych.

Ciężar dowodu spoczywa oczywiście na tym, kto z okoliczności indywidualnego uzgodnienia treści postanowienia lub braku takiego uzgodnienia wyciąga skutki prawne ( art. 6 kc ). W sporze wynikłym w obrocie konsumenckim to najczęściej przedsiębiorcy zależy na wykazaniu faktu indywidualnego uzgodnienia. Na konsumencie zaś ciąży jedynie wymóg wykazania, że zaskarżone przez niego postanowienie jest przejęte z wzorca umowy, bez konieczności dowodzenia, że zostało mu narzucone z pominięciem indywidualnego uzgodnienia. Domniemanie z art. 385 ¹ § 4 kc, nie obejmuje oczywiście postanowień samej umowy. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest organem rozstrzygającym o tym, czy postanowienie wzorca umownego jest niedozwolone. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zakazuje wykorzystywania danej klauzuli, zbadawszy przesłanki uznania postanowienia za niedozwolone z art. 385 ¹ § 1 kc ( art. 23b ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów ). Zgodnie z art. 23d cyt. ustawy, prawomocna decyzja o uznaniu postanowienia wzorca umowy za niedozwolone jest skuteczna wobec przedsiębiorcy, co do którego stwierdzono stosowanie niedozwolonego postanowienia umownego oraz wobec wszystkich konsumentów, którzy zawarli z nim umowę na podstawie wzorca wskazanego w decyzji.

W niniejszej sprawie pozwana J. K. powołała się na zastosowanie niedozwolonego postanowienia umownego, jednakże nie wskazując okoliczności uzasadniających uznanie umowy za spełniające te warunki, a ciężar dowodu w tym zakresie obciążał pozwaną.

Okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniają również poglądu, by postanowienia umowy w przedmiocie prowizji miały na celu obejście prawa lub były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i naruszały normę art. 58 § 2 kc. Dodatkowo wskazać należy, że koszty związane z umowy pożyczki nie przekraczają maksymalnej kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu i zostały ustalone zgodnie z art. 36a ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim; koszty te zostały obliczone od kwoty pożyczki 3450,00 zł. Wskazany przepis wprowadził pojęcie limitu pozaodsetkowych kosztów w związku z określoną umową kredytu konsumenckiego. Limit pozaodsetkowych kosztów kredytu, określono jako pewien pułap wyliczany na podstawie całkowitej kwoty kredytu. Całkowita kwota kredytu to maksymalna suma środków pieniężnych, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Maksymalną kwotę kredytu oblicza się według wzoru: (...) ≤ (K x 25%) + (K x x 30%), w którym poszczególne symbole oznaczają: (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K – całkowitą kwotę kredytu, n – okres spłaty wyrażony w dniach, R – liczbę dni w roku. Wskazać należy, że ustalona przez wierzyciela prowizja w wysokości 245,83 zł nie przewyższa maksymalnej kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu. Zgodnie z art. 36a ust. 2 cyt. ustawy, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu, z tym że, stosownie do art. 5 pkt 6a ustawy, pozaodsetkowe koszty kredytu są to wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. Jak wynika zatem z umowy pożyczki z dnia 12 grudnia 2022 r. pozaodsetkowe koszty w niej wskazane nie przekraczają całkowitej kwoty udzielonej pożyczki w wysokości 3450,00 zł. Kwota prowizji wynosiła 862,50 zł, a więc 25 % kwoty kredytu, czego nie można uznać za zawyżone bądź naruszające usprawiedliwiony interes konsumenta.

Sąd nie podziela również stanowiska pozwanej w zakresie zasadności podniesionego przez nią zarzutu dotyczącego naruszenia przez powoda warunków udzielania pożyczek i dopuszczalności skorzystania przez nią z sankcji kredytu darmowego zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Pozwana wskazuje, że koszt pakietu medycznego stanowi koszt umowy. Sąd nie podziela takiej interpretacji zapisów umowy. Koszt pakietu medycznego wiążę się bezpośrednio, co wynika wprost z umowy stron, z kwotą pożyczki. Pakiet medyczny stanowi usługę dodatkową, której koszt został pokryty z kwoty kredytu, podobnie jak część kwoty kredytu została przeznaczona na spłatę innego, wcześniejszego zadłużenia. Treść umowy potwierdzonej przez pozwaną odpowiada treści rozmowy telefonicznej poprzedzającej zawarcie umowy, wskazującej, że pozwana w pełni rozumiała treść zawieranej umowy.

W związku z powyższym, Sąd utrzymał wyrok zaoczny z dnia 3 grudnia 2024 r. w mocy. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 347 kpc, po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

Zasądzona kwota w wysokości 3144,90 zł stanowi sumę kapitału – 3004,76 zł oraz skapitalizowanych odsetek umownych. Zgodnie z zapisami umowy maksymalne odsetki za opóźnienie naliczane były przez wierzyciela od 3 lipca 2024 r. do dnia 15 lipca 2024 r. Pozew do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie wniesiony został w dniu 16 lipca 2024 r. i od tej daty zgodnie z żądaniem pozwu naliczone zostały odsetku ustawowe za opóźnienie.

O zwrocie kosztów procesu przez pozwaną na rzecz powoda, Sąd orzekł stosownie do art. 98 kpc. Sąd w pkt II wyroku zasądził od pozwanej J. K. zwrot kosztów procesu w kwocie (...),00. Na kwotę tą składają się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 200,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł. Wskazując jednocześnie, iż koszty zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Sąd nie znalazł również przesłanek do uwzględnienia wniosku pozwanej J. K. i rozłożenia niniejszego świadczenia na raty. W pierwszej kolejności wskazać należy, że niewątpliwie, wniosek taki - co do zasady - uznać należy za dopuszczalny. Stosownie bowiem do art. 320 kpc, w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Pozwana J. K. dobrowolnie zaciągnęła pożyczkę, której świadomie nie spłacała. Pozwana wskazała, że wzięła wiele pożyczek; swoje aktualne zadłużenie oceniła na kwotę około 100000 złotych. Nie potrafiła wyjaśnić jaki był pierwotny cel pożyczek, gdyż kolejne brała na spłatę poprzednich i wydatki bieżące. Pozwana pracowała; jej wynagrodzenie wynosi około 5000 złotych netto. Miesięcznie przeznacza na spłatę zobowiązań około 2500 złotych. Jej mąż pracuje dorywczo; zarabia około 2000 złotych miesięcznie. Obecnie wynajmują mieszkanie; łączny koszt jego utrzymania to 1600 złotych z tytułu czynszu, bez opłat licznikowych za media. Pozwana wraz z mężem mają na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci. Sąd nie neguje, że obecnie sytuacja materialna pozwanej nie jest łatwa, lecz wynika to z faktu spłaty wielu zobowiązań.

Pozwana, z uwagi na swoje postępowanie, nie zasługuje więc na potraktowanie w uprzywilejowany sposób, w szczególności wskazać należy, że brak środków na spłatę zadłużenia nie może zwalniać strony z zaciągniętego zobowiązania. Podkreślić należy, że pomimo deklaracji spłaty zadłużenia w ratach, nie podjęła żadnych czynności w tym kierunku i od czasu otrzymania odpisu pozwu, pomimo uznania roszczenia, nie podjęła spłaty zadłużenia.