Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. złożył w dniu 6 lutego 2020 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko K. C., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 27629,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa tj. 6 lutego 2020 r. do dnia zapłaty. Wniósł ponadto o zasądzenie od pozwanego K. C. na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2020 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie.

Postanowieniem z dnia 28 września 2020 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie ustanowił dla pozwanego, którego miejsce pobytu nie jest znane, kuratora w osobie radcy prawnego wyznaczonego przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w O..

Kurator nieznanego z miejsca pobytu pozwanego K. C. wnosił o oddalenie powództwa; podnosząc jednocześnie zarzut przedawnienia roszczenia. Wnosił ponadto o obciążenie powoda kosztami procesu oraz przyznanie na swoją rzecz wynagrodzenia za pełnienie obowiązków kuratora.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 22 września 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Woli w Warszawie uznał K. C. za winnego tego, że w dniu 29 czerwca 2017 r. w W. przy ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierował motorowerem marki K. nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości ( 0,99 mg/l, 1,00 mg/l, 0,97 mg/l, 0,87 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu ) tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to wymierzył mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania kontrolowanej pracy na cel społeczny wskazany przez sąd w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym ( akta II K 549/17 Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie ).

K. C. w dacie zdarzenia nie posiadał uprawnień wymaganych do kierowania pojazdem mechanicznym. Ponadto, kierując wówczas motorowerem nie dostosował prędkości do warunków jazdy i doprowadził do zderzenia z pojazdem marki L. (...) nr rej. (...), w wyniku czego pojazd ten uległ uszkodzeniu ( notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 17 ).

W dacie zdarzenia motorower marki K. nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych ( OC ) w (...) S.A. w W. ( bezsporne ).

(...) S.A. w W. przyznał i wypłacił odszkodowanie na rzecz właściciela pojazdu marki L. (...) nr rej. (...) w łącznej wysokości 27629,37 zł, w tym 223,86 zł w dniu 11 lipca 2017 r. ( koszty holowania ), 7527,60 zł w dniu 11 sierpnia 2017 r. ( koszty najmu pojazdu zastępczego ) oraz 19877,91 zł w dniu 8 listopada 2018 r. ( koszty naprawy ) ( decyzja k. 18, potwierdzenia przelewów k. 22, 23, 24 ).

Pismami z dnia 21 sierpnia 2019 r. oraz 7 listopada 2019 r. (...) S.A. w W. wezwał K. C. jako sprawcę kolizji do zwrotu wypłaconego odszkodowania w terminie odpowiednio 7 i 3 dni od dnia otrzymania wezwania. Brak dowody doręczenia tych wezwań K. C. ( wezwania k. 26, 27 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy II K 549/17 Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie oraz aktach szkody ( płyta koperta k. 28 ).

Wysokość przyznanego i wypłaconego odszkodowania nie budzi wątpliwości Sądu. Wskazać należy, że kurator nieznanego z miejsca pobytu pozwanego K. C. nie wykazał, do czego jest zobowiązany z mocy art. 6 kc, że wypłacenie odszkodowania było niezasadne lub wypłacone odszkodowanie zostało zawyżone.

Jednocześnie wskazać należy, że powód przedstawił kopie wezwań do zapłaty kierowanych do pozwanego, jednakże brak jest dowodu doręczenia pozwanemu tych wezwań, chociażby w trybie art. 139 kpc.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, roszczenie powoda (...) S.A. w W. zasługuje – co do zasady - na uwzględnienie.

Podstawą roszczenia jest art. 43 pkt 1 ) i 3 ) ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi gwarancyjnemu przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli wyrządził szkodę w stanie nietrzeźwości ( pkt 1 ) oraz nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym ( pkt 3 ).

Okoliczności zdarzenia drogowego zostały ustalone przez Sąd na podstawie akt szkody oraz akt sprawy II K 549/17 Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie ). Sprawca kolizji, a pozwany w sprawie niniejszej K. C., został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk ( kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości ). W toku postępowania wykroczeniowego ustalono, że zbiegł z miejsca zdarzenia. Jednocześnie ustalono, że K. C. w dacie zdarzenia nie posiadał uprawnień wymaganych do kierowania pojazdem mechanicznym. Ponadto, kierując wówczas motorowerem naruszył zasadny bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie dostosowując prędkości do warunków jazdy, czym doprowadził do zderzenia z pojazdem marki L. (...) nr rej. (...), w wyniku czego pojazd ten uległ uszkodzeniu.

Niewątpliwie, zgodnie z art. 11 zd. 1 kpc, tylko ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Owo związanie dotyczy ustalonych w sentencji wyroku znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełniania. Sąd zatem związany jest prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 22 września 2017 r. w sprawie II K 549/17. Tym niemniej, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd ustalił, że ponadto pozwany K. C. dopuścił się również wykroczenia, stanowiącego drugą podstawę jego odpowiedzialności tj. kierowanie pojazdem mechanicznym nie posiadając wymaganych uprawnień.

W związku z powyższym, Sąd uznał, że zachodzą w sprawie okoliczności, określone w art. 43 pkt 1 ) i 3 ) cyt. ustawy, bowiem pozwany K. C. doprowadził do kolizji, której skutkiem było uszkodzenie innego pojazdu, kierując pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości oraz nie posiadając wymaganych uprawnień. Uznać zatem należy, że powodowi (...) S.A. w W. przysługuje roszczenie o zwrot wypłaconego odszkodowania.

Odnosząc się do podniesionego w sprawie zarzutu przedawnienia roszczenia wskazać należy, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 819 § 1 kc, roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się w upływem lat trzech. W niniejszej sprawie zatem przedawnienie nie nastąpiło, bowiem powód wytoczył powództwo w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 6 lutego 2020 r., a zatem przed upływem trzech lat od dnia wymagalności roszczenia. Za datę wymagalności roszczenia uznać należy daty wypłaty poszczególnych składników odszkodowania tj. koszty holowania w wysokości 223,86 zł wypłacone w dniu 11 lipca 2017 r. koszty najmu pojazdu zastępczego w wysokości 7527,60 zł wypłacone w dniu 11 sierpnia 2017 r. oraz koszty naprawy w wysokości 19877,91 zł wypłacone w dniu 8 listopada 2018 r.

Z tych względów Sąd zasądził od pozwanego K. C. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 27629,37 zł, stanowiącą równowartość odszkodowania, jakie zakład ubezpieczeń wypłacił poszkodowanemu.

Powód (...) S.A. w W. domagał się ponadto zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 6 lutego 2020 r. do dnia zapłaty, termin wymagalności poszczególnych roszczeń wywodząc z daty wypłaty poszczególnych składników przyznanego odszkodowania.

Wskazać jednakże należy, że z analizy akt sprawy co prawda wynika, że powód przedstawił dwa pisma wzywające pozwanego K. C. do zapłaty należności, wyznaczające terminy płatności na 7 i 3 dni od doręczenia wezwania, jednakże brak jest dowodu skutecznego doręczenia tych wezwań pozwanemu. Nie zachodzą zatem podstawy do uwzględnienia żądania pozwu w tym zakresie.

Brak jest również podstaw do uznania, że data zapłaty odszkodowania jest datą wymagalności. Przepisy nie określają terminu wymagalności roszczenia z tytułu roszczenia regresowego, wobec czego powinno ono zostać spełnione przez zobowiązanego, zgodnie z art. 455 kc, niezwłocznie po wezwaniu przez uprawnionego do zapłaty. O stanie opóźnienia można mówić wówczas, gdy zobowiązany znał już wszystkie obiektywnie istniejące okoliczności pozwalające mu racjonalnie ocenić zasadność i wysokość zgłoszonego roszczenia. W roszczeniu regresowym należy dostrzec elementy zobowiązania bezterminowego. Oznacza to, że określenie terminu spełnienia świadczenia pieniężnego w tym zobowiązaniu następuje w wyniku wezwania dłużnika do zapłaty ( art. 455 kc ). W niniejszej zatem sprawie, powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 27629,37 zł od dnia wezwania pozwanego K. C. do zapłaty tj. od dnia 19 stycznia 2021 r., tj. doręczenia kuratorowi nieznanego z miejsca pobytu pozwanego K. C. odpisu pozwu. W tej dacie roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie bowiem z art. 455 kc, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Tym samym Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek ustawowych za okres od dnia 6 lutego 2020 r. do dnia 18 stycznia 2021 r., uznając je za niezasadne.

Wysokość stopy procentowej Sąd ustalił stosownie do treści art. 481 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Sąd obciążył pozwanego K. C. zwrotem kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz powoda (...) S.A. w W. stosownie do art. 100 zd. 2 kpc, zgodnie z którym sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Podkreślić należy, że Sąd oddalił powództwo jedynie w zakresie żądania zapłaty części odsetek ustawowych za opóźnienie. Na koszty procesu złożyły się: 1382,00 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej, 1440,00 zł zaliczki uiszczonej na koszty ustanowienia kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego oraz 7,38 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ( notarialne poświadczenie pełnomocnictwa ).

Jednocześnie Sąd przyznał r. pr. J. K. pełniącemu obowiązki kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego K. C. wynagrodzenie w kwocie 1440,00 zł wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % od tej sumy stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilne z dnia 9 marca 2018 r. przy uwzględnieniu wskazanej przez powoda wartości przedmiotu sporu, nakazując wypłatę wynagrodzenia z zaliczki uiszczonej przez powoda oraz częściowo z sum budżetowych, przejmując koszty wynagrodzenia kuratora w tym zakresie na rachunek Skarbu Państwa. Wysokość wynagrodzenia kuratora są ustalił stosownie do § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40 % stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ⁵ ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł.