Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant: st. sekr. sądowy Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa O. (...) z siedzibą w W.

przeciwko A. J.

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanego A. J. na rzecz powoda O. (...) z siedzibą w W. kwotę 17 390,65 zł ( siedemnaście tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt złotych sześćdziesiąt pięć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 9 226,39 zł ( dziewięć tysięcy dwieście dwadzieścia sześć złotych trzydzieści dziewięć groszy) od dnia 31.03.2015r. do dnia zapłaty i z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 8 164,26 zł( osiem tysięcy sto sześćdziesiąt cztery złote dwadzieścia sześć groszy) od dnia 31.03.2015r do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego A. J. na rzecz powoda O. (...) z siedzibą w W. kwotę 2 637,73 zł ( dwa tysiące sześćset trzydzieści siedem złotych siedemdziesiąt trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 666/15

UZASADNIENIE

Powód O. (...) z siedzibą w W. w pozwie złożonym w dniu 31 marca 2015 r. do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie w dniu 31 marca 2015 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. J. kwoty 17390,65 zł z odsetkami umownymi w wysokości 4 krotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 9226,39 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty i z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot w sumie 8164,26 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zawarł z (...) Bank S.A.., którego wierzytelności stały się wierzytelnościami (...) Bank S.A.., w dniu 3 października 2008 r. umowę o kredyt ratalny na zakup pojazdów. Wobec braku spłaty zadłużenia, wierzytelność wynikająca z umowy kredytu została sprzedana przez Bank powodowi w drodze umowy sprzedaży wierzytelności w dniu 19 grudnia 2014 r. Na podstawie zawartej umowy sprzedaży wierzytelności, powód od dnia nabycia wierzytelności kontynuował naliczanie odsetek za opóźnienie w spłacie wymagalnego kapitału oraz opłat zgodnie z umową łączącą pozwanego z Bankiem. Powód dokonał kapitalizacji odsetek należnych na dzień wniesienia pozwu, w związku z czym w pozwie wnosił o zasądzenie dalszych odsetek od dnia wniesienia pozwu.

W dniu 14 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty uwzględniający roszczenie powoda w całości (nakaz k. 11 akt).

W dniu 24 kwietnia 2015 r. pozwany A. J. złożył sprzeciw od nakazu. W sprzeciwie pozwany przyznając, że jest zadłużony na kwotę dochodzoną pozwem, wskazał, że nie może jej obecnie spłacić ze względu na złą sytuację majątkową. Nie kwestionując zasadności roszczenia pozwany wnosił o odroczenie obowiązku spłaty zadłużenia na okres 6 miesięcy (sprzeciw k. 13-14 akt).

Postanowieniem z dnia 13 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie do rozpoznania (postanowienie k. 19 akt).

Przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie powód, reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego K. P., podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wnosił o zasądzenie należności zgodnie z pozwem wraz z kosztami postępowania według załączonego spisu kosztów.

Pozwany A. J. nie zajął stanowiska w sprawie.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 października 2008 r. A. J. zawarł umowę kredytu nr (...) z (...) Bank S.A. na kwotę 12105,26 zł (dowód: kserokopia umowy k. 90-93 akt).

Następcą prawnym (...) Bank S.A. jest (...) Bank S.A. (dowód: kserokopia KRS k. 46-74 akt).

Wobec nie spłacania kredytu zgodnie z warunkami umowy, bank wypowiedział umowę, a następnie wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...). Temu tytułowi egzekucyjnemu Sąd Rejonowy w Ciechanowie postanowieniem z dnia 6 września 2013r. wydanym w sprawie I C 1393/13 nadał klauzulę wykonalności. Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Ciechanowie Marlena Skibińska umorzyła postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji (dowód: kserokopia wypowiedzenia umowy k. 89 akt, kserokopia tytułu bankowego k. 87 akt, kserokopia postanowienia Sądu k. 86 akt, kserokopia postanowienia Komornika k. 84 akt ).

(...) Bank S.A w dniu 19 grudnia 2014 r. zawarł z (...) z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności z wyliczonymi należnościami na dzień 30 listopada 2014r.. Pozwany został zawiadomiony o cesji pismem z dnia 19 grudnia 2014 r. (dowód: kserokopia umowy k. 35-42 akt, pismo k. 75 akt).

Na wezwanie do uiszczenia należności pozwany nie udzielił odpowiedzi i nie uiścił należności (bezsporne).

Na dzień wniesienia pozwu, tj. 31 marca 2015 r. do spłaty pozostała kwota 17390,65 zł, na którą składają się: niespłacony kredyt 9226,39 zł z datą wymagalności 16 września 2012r., odsetki karne naliczone przez poprzednika prawnego powoda od kwoty niespłaconego kapitału za okres występowania zaległości w spłacie do dnia cesji wierzytelności w wysokości 5053,26 zł z datą wymagalności 17 sierpnia 2012r., koszty w wysokości 250 zł, odsetki umowne naliczane przez poprzedniego wierzyciela za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania naliczone przez poprzednika prawnego powoda w wysokości 2510,15 zł z data wymagalności 16 września 2012 r. oraz skapitalizowane odsetki karne naliczone przez powoda od niespłaconego kapitału od 1 grudnia 2014r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w kwocie 350,85 zł. Należności tej pozwany do chwili obecnej nie uiścił, chociaż nie kwestionował prawidłowości jej wyliczenia (dowód: wyliczenia powoda w pozwie).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: pozwu k. 3-9, 29-32 akt, sprzeciwu k. 13-14 akt, kserokopii: rejestru k. 45 akt, odpisu KRS k. 46-74 akt, pism k. 75-76 akt, kserokopia wypowiedzenia umowy k. 89 akt, kserokopii tytułu bankowego k. 87 akt, kserokopii postanowienia Sądu k. 86 akt, kserokopii postanowienia Komornika k. 84 akt.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dokumenty, gdyż ich prawdziwość nie budzi wątpliwości i żadna ze stron w toku procesu ich nie kwestionowała. Pozwany nie kwestionował wysokości należności dochodzonej pozwem, a jedynie wskazał iż ze względu na trudną sytuację majątkową nie może jej spłacić. Równocześnie pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie faktu, iż jego sytuacja majątkowa nie pozwala na uiszczenie należności. Tym samym, mając na uwadze treść art. 6 k.c., Sąd uznał oświadczenie pozwanego za nieudowodnione.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 kpc zdanie drugie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Fakt istnienia tych dokumentów wynikał już z dołączonych do pozwu dokumentów. Prawdziwość dokumentów nie był przez pozwanego kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez powoda. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wykazał w toku procesu, że nabył wierzytelność od (...) Bank S.A na podstawie umowy przelewu. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Norma zawarta w art. 511 k.c. nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej, a jedynie tego, aby istniało pismo, które potwierdza dokonanie przelewu wierzytelności. Sąd w niniejszym składzie podziela w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawarte w wyroku z 8 marca 2005 r. , sygn. akt I ACa 1516/04, opublik. OSA 2005/12/44, który podkreślił: "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta.". Dalej Sąd ten zasadnie podkreśla: "W sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy ubezpieczenia i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się.".

Na skutek przelewu wierzytelności doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 k.c., że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił on pozwanego o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 k.c. jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Zgodnie z art. 720. § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W dniu 3 października 2008 r. A. J. zawarł umowę kredytu nr (...) z (...) Bank S.A. na kwotę 12105,26 zł. Następcą prawnym (...) Bank S.A. jest (...) Bank S.A. Wobec nie spłacania kredytu zgodnie z warunkami umowy, bank wypowiedział umowę. Należność nie została spłacona w zakreślonym terminie, dlatego (...) Bank S.A. w dniu 19 grudnia 2014 r. przelał dług na (...) z siedzibą w W.. O dokonanej cesji pozwany został zawiadomiony pismami z dnia 19 grudnia 2014 r. Pozwany nie kwestionował faktu istnienia zadłużenia ani wysokości kwoty objętej pozwem. Pozwany również przyznał, że dochodzonej pozwem kwoty nie zapłacił.

Z art 6 k.c. wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W niniejszej sprawie została przedstawiona przez powoda umowa, której prawdziwości oraz rzetelności pozwany nie kwestionował. Tym samym należy uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania. Natomiast pozwany nie udowodnił, że zwolnił się z ciążącego na nim zobowiązania.

W tej sytuacji Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i należność zasądził w wysokości dochodzonej pozwem.

Jak wynika z art. 476 zdanie pierwsze k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Przepis § 1 art. 482 kc ustanawia dopuszczalność żądania odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek (zarówno kapitałowych, jak i odsetek za opóźnienie) od chwili wytoczenia o nie powództwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 lutego 1992 r., I ACr 31/92, OSA 1992, z. 7, poz. 62). Dopuszczalność ta jest niezależna od uprzedniego porozumienia się stron w tym przedmiocie (wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 2005 r., IV CK 162/05, LEX nr 186899). Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 18 maja 1994 r. (III CZP 70/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 220) jeżeli strony nie umówiły się inaczej, odsetki od odsetek należy liczyć od dnia wytoczenia powództwa o odsetki.

W niniejszej sprawie, skoro należność nie została uiszczona, od dnia wytoczenia powództwa, tj. 31 marca 2015 r. powód domagał się obok roszczenia głównego wraz z odsetkami, również dalszych odsetek. Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy, Sąd uznał roszczenie powoda w tym zakresie za uzasadnione.

Pozwany przegrał proces w całości. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 §1 i §2 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu kosztów procesu. Na koszty składają się: opłata sądowa, którą uiścił powód w kwocie 218 zł oraz koszty zastępstwa procesowego - wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 2400 zł, których wysokość wynika z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490). 17 zł opłaty od pełnomocnictwa oraz kwotę 2,73 zł opłaty manipulacyjnej.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

(...)