Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Lidia Kopczyńska
Protokolant:	stażysta Sylwia Gawarecka

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2015 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa

(...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko

P. D.

o zapłatę

1.  zasadza od pozwanego P. D. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 3670,60 zł (trzy tysiące sześćset siedemdziesiąt złotych sześćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasadza od pozwanego P. D. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 725 zł (siedemset dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 725/15

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z (...). z siedzibą w W., reprezentowany przez radcę prawnego M. J., w pozwie złożonym w dniu 27 marca 2015 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego P. D. kwoty 3670,60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2015 r. tj. od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany został przyjęty na studia i nabył prawa studenta w Wyższej Szkole (...) z siedzibą w W., a więc jego sytuacja prawna została ukształtowana przez ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. prawo o szkolnictwie wyższym. Tym samym pozwany zobowiązał się do przestrzegania przepisów wewnętrznych uczelni, w tym regulowania w terminie opłat za studia. Pomimo przyjętego zobowiązania pozwany nie wywiązał się z obowiązku uiszczenia opłat. Na podstawie umowy zawartej pomiędzy powodem a Wyższą Szkołą (...) z siedzibą w W. w dniu 14 czerwca 2013 r. powód stał się wierzycielem pozwanego. Należność dochodzona pozwem stanowi sumę należności głównej oraz skapitalizowanych odsetek.

Do pozwu pełnomocnik powoda dołączył kserokopię: odpisu KRS, statutu Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W., odpis z rejestru uczelni niepublicznych, ślubowania pozwanego, zarządzenia Rektora Wyższej Szkoły (...) z siedziba w W. w sprawie wysokości czesnego, rozliczenia pozwanego, decyzji o skreśleniu z listy studentów, umowy sprzedaży wierzytelności.

W dniu 27 kwietnia 2015 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda (...) sp. z (...). z siedzibą w W. kwotę 3670,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2015 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 647 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (dowód: nakaz k. 48 akt).

Pozwany P. D., w dniu 24 czerwca 2015 r. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym kwestionował zasadność roszczenia i wnosił o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że był studentem Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. oraz nie kwestionował wysokości dochodzonej pozwem kwoty. Natomiast pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, który to skutkuje oddaleniem powództwa (sprzeciw k. 51-52 akt).

Zarządzeniem z dnia 21 lipca 2015 r. Przewodniczący stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu, utratę mocy nakazu zapłaty i skierował sprawę do rozpoznania w trybie uproszczonym (dowód: zarządzenie k. 54 akt).

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 19 sierpnia 2015 r. pełnomocnik powoda nie zmienił żądania: wnosił o zasądzenie na jego rzecz od P. D. kwoty 3670,60 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 marca 2015 r. tj. od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, pełnomocnik powoda wskazał, iż art. 751k.c. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Art. 750 k.c. ma zastosowanie do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, natomiast ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym definiuje usługi edukacyjne. Świadczenie usług polegających na nauce w rozumieniu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym mogą spełniać tylko uczelnie wyższe, a więc podmioty kwalifikowane. Skoro ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym definiuje pojęcie nauka, to stosując wykładnię systemową nie może mieć zastosowania przepis ogólny jakim jest art. 750 k.c. i nie ma zastosowania art. 751 k.c. przewidujący 2 letni termin przedawnienia roszczeń.

Przepis art. 106 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym stwierdza, że prowadzenie przez uczelnię działalności dydaktycznej, naukowej, doświadczalnej nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, a tym samym do roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie nie ma również zastosowania 3 letni termin przedawnienia określony w art. 118 k.c. Ponieważ obowiązek zapłaty czesnego nie stanowi także świadczenia o charakterze okresowym, w niniejszej sprawie ma zastosowanie 10 letni termin przedawnienia dochodzenia roszczeń, który jeszcze nie upłynął. W konkluzji pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu w całości.

Pozwany na rozprawie z dnia 7 października 2015 r. oświadczył, iż żądanie jest niezasadne, gdyż wszystkie należności na rzecz Szkoły zostały przez niego opłacone w terminie. Pozwany wnosił o udzielenie 1 miesięcznego terminu do złożenia dowodów uiszczenia należności, a tym samym wykazania nieistnienia długu.

Postanowieniem z dnia 7 października 2015 r. Sąd udzielił pozwanemu 1 miesięcznego terminu do złożenia dowodów uiszczenia przez niego należności, pod rygorem pomięcia jako spóźnionych.

Pomimo upłynięcia zakreślonego terminu pozwany nie złożył żadnych dowodów ani nie zgłosił wniosków dowodowych.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyższa Szkoła (...) z siedzibą w W. jest uczelnią niepubliczną zarejestrowaną pod pozycją (...) w rejestrze uczelni Niepublicznych i związków uczelni niepublicznych prowadzonym Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zgodnie z art. 29 ust 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. nr 164 poz. 1365 z póź. zm.) (dowód: kserokopia decyzji k. 12 akt, kserokopia rejestru k. 19 akt),

Pozwany P. D. został przyjęty na studia i nabył prawa studenta w Wyższej Szkole (...) z siedzibą w W. z dniem 1 października 2002 r. (dowód: kserokopia ślubowania k. 20 akt).

Zarządzeniem z dnia 1 września 2006 r. Rektora Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W., czesne studentów przyjmowanych na kierunek Informatyka od roku akademickiego 2006/2007 wynosi 450 zł miesięcznie. Płatność była rozłożona na 4 raty po 450 zł płatne do: 10 października 2006 r. 10 listopada 2006 r. 10 grudnia 2006 r. 10 stycznia 2007 r. (dowód: kserokopia zarządzenia k. 38 akt, rozliczenie k. 37 akt ).

W 2008 r. P. D. zrezygnował z dalszej nauki w Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. (dowód: zeznania pozwanego k. 64-65 akt).

Należność z tytułu czesnego nie została zapłacona w zakreślonym terminie, dlatego Wyższa Szkoła (...) z siedzibą w W. w dniu 14 czerwca 2013 r. przelała dług na (...) sp. z (...). z siedzibą w W.. O dokonanej cesji pozwany został zawiadomiony pismem z dnia 16 czerwca 2013 r. Dług na dzień 26 marca 2015 r. wynosił 3670,60 zł i składał się z należności głównej w kwocie 1800 zł i skapitalizowanych odsetek 1870,60 zł (dowód: wezwanie k. 41 akt oraz umowa i wyciąg k. 39-40, 42 akt).

Na dzień wniesienia pozwu, tj. 26 marca 2015 r. do zapłaty pozostała kwota 3670,60 zł, na którą składają się: należność z tytułu czesnego 1800 zł, skapitalizowane odsetki (dowód: wyliczenie w pozwie).

Pozwany nie przedstawił dowodu uiszczenia należności objętych pozwem. P. D. nie zaprzeczył, że należności nie uiścił, nie kwestionował również prawidłowości wyliczenia należności. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa z powodu przedawnienia roszczenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dołączone dokumenty: odpis KRS k. 5-11 akt, statut Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. k. 12-18 akt, decyzji zatwierdzającej statut k. 21-21-28 akt, regulaminu studiów k. 29-36 akt, odpis z rejestru uczelni niepublicznych k. 19 akt, ślubowania pozwanego k. 20 akt, zarządzenia Rektora Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. w sprawie wysokości czesnego k. 38 akt, rozliczenia pozwanego k. 37 akt, umowy sprzedaży wierzytelności z wyciągiem k. 39-40, 42 akt, wezwania do zapłaty k. 41 akt, zeznania pozwanego P. D. k. 64-65 akt.

Prawdziwość dokumentów nie była przez pozwanego kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości i dlatego Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia. Sąd nie dał wiary pozwanemu, że spłacił należność na rzecz wierzyciela pierwotnego, gdyż na potwierdzenie tego stanu nie przedstawił żadnego dowodu. W pozostałym zakresie stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był sporny, natomiast przedmiotem sporu była interpretacja prawa odnośnie tego czy doszło do przedawnienia roszczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Powód wykazał w toku procesu, że nabył wierzytelność od Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. na podstawie umowy przelewu. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Ze złożonych do akt dokumentów wynika jednoznacznie, że powód nabył od Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. wierzytelność dochodzoną pozwem. Wskazano w nim zarówno strony, jak i przedmiot umowy przelewu wierzytelności, opatrzono podpisami osób reprezentujących zbywcę i nabywcę wierzytelności. Norma zawarta w art. 511 k.c. nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej, a jedynie tego, aby istniało pismo, które potwierdza dokonanie przelewu wierzytelności. Sąd w niniejszym składzie podziela w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawarte w wyroku z 8 marca 2005 r. , sygn. akt I ACa 1516/04, opublik. OSA 2005/12/44, który podkreślił: "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta.". Dalej Sąd ten zasadnie podkreśla: "W sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy ubezpieczenia i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się.".

Na skutek przelewu wierzytelności doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 k.c., że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił on pozwanego o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 k.c. jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego od Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W., który to podmiot świadczył wobec pozwanego usługi edukacyjne.

Pozwany nie kwestionował swojego zadłużenia wobec Uczelni co do wysokości natomiast podniósł zarzut, że należność została już przez niego spłacona oraz zarzut przedawnienia wskazując, że należy zastosować dwuletni okres przedawnienia zgodnie z art. 751 k.c.

Należy zważyć, iż zgodnie z zasadami obowiązującymi w procedurze cywilnej ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7 poz. 76). W myśl zatem ogólnych zasad na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających jego roszczenie, a mianowicie faktu, iż pozwany był zobowiązany do uiszczenia opłat z tytułu umowy zawartej ze Szkołą, a pozwany, iż zapłacił opłaty na rzecz Szkoły. Powód wykazał dokumentami, iż pozwany był studentem Szkoły i z tego tytułu był zobowiązany do zapłaty czesnego, natomiast pozwany nie przecząc tym okolicznościom, nie przedstawił dowodu na to, że nie zalegał z opłatami na rzecz uczelni.

Zgodnie z art. 242 k.p.c. jeżeli postępowanie dowodowe napotyka przeszkody o nieokreślonym czasie trwania, sąd może oznaczyć termin, po którego upływie dowód może być przeprowadzony tylko wówczas, gdy nie spowoduje to zwłoki w postępowaniu.

Pozwany wnioskował o udzielenie terminu do umożliwienia złożenia dowodów potwierdzających spełnienie zobowiązania. Uwzględniając wniosek, Sąd zobowiązał pozwanego do przedłożenia dokumentów, z których będzie wynikała okoliczność, że roszczenie zostało już zaspokojone, w terminie jednego miesiąca, pod rygorem pominięcia. Pomimo upłynięcia zakreślonego terminu, do chwili wydania wyroku w sprawie pozwany nie złożył dokumentów. W tej sytuacji Sądu uznał, iż pozwany nie wykazał, iż spełnił roszczenie.

Również podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się chybiony.

Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Przepis art. 750 k.c. znajduje zastosowanie do umów o świadczenie usług polegających na dokonywaniu czynności faktycznych, które nie są uregulowane innymi przepisami (W. Czachórski, Zobowiązania, 1999, s. 433; K. Kołakowski (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. II, 2006, s. 403; L. Ogiegło (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2003, s. 377; A. Szpunar (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 405). Oznacza to, że przepis ten nie dotyczy umów o świadczenie usług, które podpadają pod przepisy dotyczące którejkolwiek umowy nazwanej, uregulowanej w kodeksie cywilnym bądź w innych aktach prawnych. Umowy nazwane o świadczenie usług, polegających na kształceniu studentów reguluje obecnie ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. 2012 poz 572 -j.t.), która zmieniła ustawę z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U.1990.65.385).

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, iż P. D. został przyjęty na studia i nabył prawa studenta w Wyższej Szkole (...) z siedzibą w W. w dniu 1 października 2002 r., a więc jego sytuacja prawna została ukształtowana przez ustawę z dnia 12 września 1990 r. Prawo o szkolnictwie wyższym.

W myśl art. 143 ust1 ustawy o szkolnictwie wyższym w jej brzmieniu obowiązującym w 2006 r. prawa i obowiązki studenta związane z tokiem studiów określa regulamin studiów..

W niniejszej sprawie Statut Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W. upoważnił do określenia zasad pobierania opłat i ich wysokości Rektora. Zarządzeniem z dnia 1 września 2003 r. Rektora Wyższej Szkoły (...) z siedzibą w W., czesne studentów przyjmowanych na kierunek Informatyczny od roku akademickiego 2006/2007 wynosiło po 450 zł miesięcznie tj. łącznie 1800 zł. Takiej opłaty pozwany nie uiścił w terminie zakreślonym tj. do 10 października 2006 r., 10 listopada 2006 r., 10 grudnia 2006 r. i 10 stycznia 2007 r.

Materia obejmująca działalność szkół wyższych, również w sferze finansowej, jest w całości uregulowana i zamknięta w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym. Ustawa reguluje wzajemne prawa i obowiązki uczelni i studentów i tym samym nie znajdują zastosowania przepisy regulujące umowę o świadczenie usług, do której należałoby w myśl art 750 k.c. stosować odpowiednie przepisy o zleceniu.

W tej sytuacji do dochodzonego pozwem roszczenia nie ma zastosowania okres przedawnienia 2 letni z art. 751 k.c.

Rozstrzygane zagadnienie prawne wymaga rozważenia, czy w pewnych okolicznościach roszczenie to może być uznane za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 118 in fine k.c. i podlegać przedawnieniu w krótszym okresie. Pojęcie roszczenia związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zostało dotychczas w sposób precyzyjny zdefiniowane i każdorazowo podlega ocenie sądu w okolicznościach sprawy. W literaturze i orzecznictwie można dostrzec tendencję do ujmowania związku roszczenia z prowadzeniem działalności gospodarczej w sposób szeroki, podobnie do szerokiego rozmienia pojęcia "sprawa gospodarcza" użytego w art. 479 ¹ k.p.c. Nie ma wątpliwości, że o związku roszczenia z prowadzeniem przez powoda działalności gospodarczej powinny decydować okoliczności istniejące w chwili powstania roszczenia (por. m.in. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2003 r., III CZP 43/03, OSNC 2004, nr 10, poz. 151). Bez znaczenia dla tej kwalifikacji pozostaje przy tym, czy roszczenie powstało w relacji obustronnie profesjonalnej, czy też profesjonalista (przedsiębiorca) występuje tylko po jednej stronie stosunku prawnego (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2001 r., III CKN 28/01, nie publ. i z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/02, OSP 2004, nr 11, poz. 141). Za czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się z reguły czynności podejmowane w celu realizacji zadań mieszczących się w przedmiocie tej działalności w sposób bezpośredni lub pośredni, pod warunkiem jednak, że pomiędzy przedmiotem działalności a czynnościami prowadzącymi do powstania roszczenia zachodzi normalny i funkcjonalny związek (por. np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 2005 r., III CZP 45/05, OSNC 2006, nr 4, poz. 66 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 r., IV CSK 356/06, nie publ.).

Nie oznacza to, że każde działanie osoby prowadzącej działalność gospodarczą należy kwalifikować jako pozostające w związku z tą działalnością, podobnie jak każde roszczenie dochodzone przez ten podmiot. W orzecznictwie wyrażony został pogląd, że niektóre działania podejmowane przez przedsiębiorcę mają związek z prowadzeniem przedsiębiorstwa, ale nie z prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej. W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 14 maja 1998 r., III CZP 12/98 (OSNC 1998, nr 10, poz. 151) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że sam przymiot działania w charakterze przedsiębiorcy nie przesądza, iż każde roszczenie tego podmiotu można uznać za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W związku z tym rozróżnił roszczenia związane z działalnością gospodarczą oraz związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, które obejmuje także czynności niepolegające na prowadzeniu działalności gospodarczej; nie pozostają one w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie polegają na uczestnictwie w obrocie gospodarczym, nie prowadzą do wytwarzania dóbr materialnych, a także nie przynoszą żadnego zysku, nie wykazują zatem cech pozostających w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1998 r., I CKN 558/98, nie publ., z dnia 26 listopada 1998 r., I CKU 108/98, nie publ. i z dnia 3 października 2008 r., I CSK 155/08, nie publ.).

W niniejszej sprawie przedmiotem roszczenia jest należność za świadczenie usług edukacyjnych.

Zgodnie z art. 106 Prawa o szkolnictwie wyższym prowadzenie przez uczelnię działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej, doświadczalnej, artystycznej, sportowej, rehabilitacyjnej lub diagnostycznej nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.).

W niniejszej sprawie nie występuje również 3 letni termin przedawnienia z tytułu świadczeń okresowych.

Trzyletni termin przedawnienia ustawodawca przewidział tylko dla roszczeń o świadczenia okresowe. Stąd również roszczenia o świadczenia jednorazowe oraz świadczenia ciągłe ulegają ogólnemu dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia. Na potrzeby wykładni art. 118 k.c. można przyjąć, że roszczenie o świadczenie okresowe musi charakteryzować się następującymi cechami: przedmiotem świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w określonych regularnych odstępach czasu, świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość.

W niniejszej sprawie czesne zostało z góry określone, a tylko spełnienie świadczenia zostało rozłożone na raty, a tym samym nie może być zastosowany 3 letni termin przedawnienia, gdyż świadczenie dochodzone od pozwanego nie ma cech świadczenia okresowego.

Tym samym nie może być w niniejszej sprawie zastosowany termin 3 letni przedawnienia roszczeń.

Zgodnie z art. 112 k.c. termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca.

W niniejszej sprawie pozew został złożony w dniu 27 marca 2015 r. , co zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. przerwało bieg terminu przedawnienia, a mając na uwadze art. 112 k.c. złożony został w dniu, gdy jeszcze mógł być dochodzony na drodze sądowej. Zarzut przedawnienia roszczenia okazał się zatem chybiony.

Należność nie została spłacona w zakreślonym terminie, dlatego Wyższa Szkoła (...) z siedzibą w W. w dniu 14 czerwca 2013 r. przelała dług na (...) sp z oo z siedzibą w W.. O dokonanej cesji pozwany został zawiadomiony pismem z dnia 18 czerwca 2013 r. Na dzień wniesienia pozwu, tj. 27 marca 2013 r. do zapłaty pozostała kwota 3670,60 zł, na którą składają się: należność z tytułu czesnego 1800 zł oraz skapitalizowane odsetki.

Jak wynika z art. 476 zdanie pierwsze k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Skoro pozwany nie uiścił czesnego w terminach do 10 października 2006 r., do 10 listopada 2006 r., 10 grudnia 2006 r. i 10 stycznia 2007 r., od dnia następnego należą się wierzycielowi odsetki ustawowe - zgodnie z art. 359§ 2 k.c. w zw. z art. 481§1 k.c.. Licząc odsetki od daty wymagalności każdej z kwot do dnia przed wniesieniem pozwu skapitalizowane odsetki wyniosły 1870,60 zł.

Mając na uwadze treść art. 481 k.c. i art. 482 §1 k.c. Sąd zasądził dochodzoną pozwem należność główną wraz z odsetkami liczonymi jako ustawowe odsetki od dnia następnego od terminu płatności wynikającego z daty wymagalności do dnia wniesienia pozwu i dalszymi odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Powód wygrał sprawę w całości, stąd pozwany winien na jego rzecz zapłacić koszty sądowe, które sprowadzają się do opłaty sądowej od pozwu w wysokości 100 zł, a także kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł, ustalonych w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), opłaty od korespondencji 7,50 zł oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

(...)