Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant - Olga Olech

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa F. (...) (...) z siedzibą we W.

przeciwko K. W. (poprzednio S.)

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanej K. W. (poprzednio S.) na rzecz powoda F. (...) (...) z siedzibą we W. kwotę 40234,56 zł (czterdzieści tysięcy dwieście trzydzieści cztery złote pięćdziesiąt sześć groszy) z odsetkami liczonymi od kwoty;

- 30863,30 zł (trzydzieści tysięcy osiemset sześćdziesiąt trzy złote trzydzieści groszy) ustawowymi od dnia 11 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- 9371,26 zł (dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia sześć groszy) ustawowymi od dnia 15 września 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  przyznaje od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Ciechanowie) na rzecz adwokata K. K. kwotę 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) plus podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu pozwanej K. W. (poprzednio S.);

III.  zasądza od pozwanej K. W. (poprzednio S.) na rzecz powoda F. (...) (...) z siedzibą we W. kwotę 4429 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1279/14

UZASADNIENIE

Powód F. (...) (...) z siedzibą w K. w pozwie złożonym do Sądu Rejonowego w Lublinie w dniu 15 września 2014 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanej K. S. (obecnie W.) kwoty 40234,56 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 30863,30 zł od dnia 11 lipca 2014 r. do dnia zapłaty,

- 9371,26 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana w dniu 24 listopada 2009 r. zawarła z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu nr (...). Wobec braku pełnej spłaty zadłużenia, powstała zaległość w stosunku do Banku, która na dzień 11 lipca 2014 r. wynosiła 40234,56 zł. Roszczenie dochodzone pozwem powstało w dacie 30 września 2011 r. tj. dacie, w której upłynął termin płatności pierwszej nie zapłaconej przez pozwaną raty. Wierzytelność wynikająca z niespłaconej umowy kredytu została sprzedana przez Bank powodowi w drodze umowy sprzedaży wierzytelności w dniu 11 lipca 2014 r. Powód poinformował pozwaną o cesji wierzytelności pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r.. Pozwana do chwili wytoczenia powództwa nie uregulowała swojego zadłużenia. Niniejszym pozwem powód dochodzi obok niespłaconego kredytu również skapitalizowanych odsetek od należności głównej (pozew k. 3-6 akt).

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę tutejszemu Sądowi do rozpoznania (postanowienie k. 7 akt).

Po skierowaniu sprawy do rozpoznania w trybie zwykłym pełnomocnik powoda – radca prawny W. H. – podtrzymał dotychczasowe żądanie (pozew k. 11-12 akt).

W uzupełnieniu pozwu pełnomocnik powoda dołączył do pozwu kserokopie dokumentów stanowiących podstawę dochodzonego roszczenia: odpis z KRS, wyciąg z rejestru Funduszy, kserokopię umowy zawartą przez pozwaną z Bankiem oraz umowy cesji.

Ze względu na zmianę przepisów odnośnie odsetek, pełnomocnik powoda pismem z dnia 15 lutego 2016 r. sprecyzował pozew w ten sposób, że wnosił o zasądzenie dochodzonej pozwem kwoty z odsetkami ustawowymi do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pismo k. 90 akt).

Pozwana K. W. (poprzednio S.) wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy i prawidłowości wyliczenia roszczenia. Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa z tego względu, że należność dochodzona pozwem została w całości spłacona przez nią. Na potwierdzenie dokonanej spłaty kredytu pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów. Przyznała, że nie jest w stanie wykazać spłacenia kredytu, a ze względu na brak wiedzy prawniczej i na swoją trudną sytuację finansową wnosiła o przyznanie pełnomocnika z urzędu (oświadczenia pozwanej k. 104-105, 144 akt).

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2017 r. Sąd ustanowił dla K. W. (poprzednio S.) pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata, którego miał wyznaczyć Dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w P. (postanowienie k. 144v akt).

Dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w P. wyznaczył do reprezentowania interesów K. W. (poprzednio S.) adwokata K. K. (pismo k. 147 akt).

Pełnomocnik pozwanej wnosił o oddalenie powództwa i przyznanie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oświadczając, że należność nie została zapłacona w całości ani w części.

Pełnomocnik pozwanej nie zgłosił wniosków dowodowych i przyznał, że nie może przedstawić żadnych dowodów potwierdzających spłatę zobowiązania przez pozwaną (protokół k. 158 akt).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 listopada 2009 r. K. S. (obecnie W.) zawarła umowę kredytu gotówkowego z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu nr (...) na kwotę 35000 zł. Wypłata kredytu nastąpiła jednorazowo w dniu zawarcia umowy. Kredytobiorca zobowiązał się do spłat kredytu w 60 miesięcznych ratach w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty. Zgodnie z §12 umowy (...) Bank (...) S.A. mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w przypadku wystąpienia zaległości w spłacie 2 pełnych rat kredytu (dowód: kserokopia umowy k. 56-57 akt).

Należność nie została spłacona w całości w zakreślonym terminie i od 30 września 2011 r. stała się wymagalna (okoliczność bezsporna).

Wierzytelność wynikająca z niespłaconej umowy kredytu została sprzedana przez Bank powodowi w drodze umowy sprzedaży wierzytelności w dniu 11 lipca 2014 r. Powód poinformował pozwaną o cesji wierzytelności pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r. (dowód: kserokopia umowy sprzedaży k. 17-55 akt, wezwanie do zapłaty k. 60-61 akt)

Na wezwanie do uiszczenia należności pozwana nie udzieliła odpowiedzi i nie uiściła należności (bezsporne).

Na dzień wniesienia pozwu, tj. 15 września 2014 r. do spłaty pozostała kwota 40234,56 zł, na którą składają się: niespłacony kredyt 30863,30 zł oraz skapitalizowane odsetki do dnia wniesienia pozwu w kwocie 9371,26 zł (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: kserokopii : opisu KRS k. 30-36 akt, umowy kredytu k. 56-59 akt, wyciągu z rejestru funduszy k. 48 akt, , umowy sprzedaży wierzytelności k. 17-29, 49-55 akt, zawiadomienia o cesji k. 40, 57 akt, wezwania do zapłaty k. 60-61 akt, potwierdzenia działań windykacyjnych k. 128-129, 134-135 akt oraz oświadczeń pozwanej k. 104-105, 144 akt.

Sąd jako wiarygodne ocenił dokumenty, gdyż ich prawdziwość nie budzi wątpliwości i żadna ze stron w toku procesu ich nie kwestionowała. Pozwana nie kwestionowała wysokości należności dochodzonej pozwem, a jedynie wskazała iż została spłacona. Równocześnie pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie faktu, iż należność została w całości spłacona. Tym samym, mając na uwadze treść art. 6 k.c., Sąd uznał oświadczenie pozwanej za nieudowodnione.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 k.p.c. zdanie drugie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Fakt istnienia tych dokumentów wynikał już z dołączonych do pozwu dokumentów. Prawdziwość dokumentów nie był przez pozwaną kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez powoda. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720. § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W dniu 24 listopada 2009 r. K. S. (obecnie W.) zawarła umowę kredytu gotówkowego z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu nr (...) na kwotę 35000 zł. Należność nie została spłacona w całości w zakreślonym terminie, dlatego została sprzedana przez Bank powodowi w drodze umowy sprzedaży wierzytelności w dniu 11 lipca 2014 r. Powód poinformował pozwaną o cesji wierzytelności pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r. Pozwana nie kwestionowała faktu istnienia zadłużenia ani wysokości kwoty dochodzonej pozwem. Pozwana podniosła, że roszczenie jest niezasadne, gdyż należność została spłacona.

Powód wykazał w toku procesu, że nabył wierzytelność od (...) Bank (...) S.A. na podstawie umowy przelewu. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Norma zawarta w art. 511 k.c. nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej, a jedynie tego, aby istniało pismo, które potwierdza dokonanie przelewu wierzytelności. Sąd w niniejszym składzie podziela w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawarte w wyroku z 8 marca 2005 r. , sygn. akt I ACa 1516/04, opublik. OSA 2005/12/44, który podkreślił: "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta.". Dalej Sąd ten zasadnie podkreśla: "W sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy ubezpieczenia i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się.".

Na skutek przelewu wierzytelności doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 k.c., że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił on pozwaną o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 k.c. jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Zarzuty pozwanej mające na celu wykazanie, że doszło do spłacenia należności nie zostały udowodnione przez nią, chociaż to na niej spoczywał ciężar dowodu zgodnie z art. 6 k.c.

Należy zważyć, iż zgodnie z zasadami obowiązującymi w procedurze cywilnej ciężar gromadzenia materiału procesowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7 poz. 76). W myśl zatem ogólnych zasad na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających jego roszczenie, a mianowicie faktu, iż pozwana jest stroną umowy usług bankowych, a dochodzona pozwem należność została wyliczona zgodnie z warunkami umowy. Skoro pozwana K. W. (poprzednio S.) nie zaprzeczyła aby istniała umowa, na mocy której była ona zobowiązana do spełnienia świadczenia, to należy uznać, że powód udowodnił zasadność dochodzonego roszczenia. Natomiast pozwana powinna wykazać fakt spłacenia należności, skoro na tej podstawie opierała ona swoje żądanie oddalenia powództwa.

Zgodnie z art. 242 k.p.c. jeżeli postępowanie dowodowe napotyka przeszkody o nieokreślonym czasie trwania, sąd może oznaczyć termin, po którego upływie dowód może być przeprowadzony tylko wówczas, gdy nie spowoduje to zwłoki w postępowaniu.

Sąd zobowiązał pełnomocnika pozwanej do przedłożenia dokumentów, z których będzie wynikał fakt spłacenia dochodzonej pozwem należności przez pozwaną, w terminie 14 dni, pod rygorem pominięcia. Pomimo upłynięcia zakreślonego terminu, do chwili wydania wyroku w sprawie, pełnomocnik pozwanej nie złożył dokumentów i nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych. W tej sytuacji Sąd uznał, iż pozwana nie udowodniła spełnienia roszczenia.

W niniejszej sprawie została przedstawiona przez powoda umowa, której prawdziwości oraz rzetelności pozwana nie kwestionowała. Tym samym należy uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania. Natomiast pozwana nie udowodniła, że zwolniła się z ciążącego na niej zobowiązania.

W tej sytuacji Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione i należność zasądził w wysokości dochodzonej pozwem.

Jak wynika z art. 476 zdanie pierwsze k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Przepis § 1 art. 482 kc ustanawia dopuszczalność żądania odsetek za opóźnienie od zaległych odsetek (zarówno kapitałowych, jak i odsetek za opóźnienie) od chwili wytoczenia o nie powództwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 lutego 1992 r., I ACr 31/92, OSA 1992, z. 7, poz. 62). Dopuszczalność ta jest niezależna od uprzedniego porozumienia się stron w tym przedmiocie (wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 2005 r., IV CK 162/05, LEX nr 186899). Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 18 maja 1994 r. (III CZP 70/94, OSNC 1994, nr 11, poz. 220) jeżeli strony nie umówiły się inaczej, odsetki od odsetek należy liczyć od dnia wytoczenia powództwa o odsetki.

Zgodnie z żądaniem pozwu Sąd zasądził należność z odsetkami określonymi w art. 359 k.c. i 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed i po 1 stycznia 2016 r. ustalonymi ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.).

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy, Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione również odnośnie żądanych odsetek.

W pkt II sentencji wyroku Sąd, na podstawie art.122 k.p.c w związku z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 poz. 461), przyznał adwokatowi K. K., za reprezentowanie pozwanej, kwotę 2400 zł plus podatek VAT.

Pozwana przegrała proces w całości. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 §1 i §2 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu kosztów procesu. Na koszty składają się: opłata sądowa, którą uiścił powód w kwocie 2012 zł, koszty zastępstwa procesowego - wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 2400 zł, których wysokość wynika z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 poz. 490) oraz 17 zł opłaty od pełnomocnictwa.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

(...)