Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Kopczyńska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Elżbieta Marciniak

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2019 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko A. K. ( poprzednio G.)

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanej A. K. ( poprzednio G.) na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 6.993,40 zł (sześć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy złote czterdzieści groszy ) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych od dnia 04.09.2018 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie;

III.  zasądza od pozwanej A. K. ( poprzednio G.) na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 2.117 zł ( dwa tysiące sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z (...). z siedzibą w W., reprezentowany przez adwokata P. B., w pozwie złożonym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 4 września 2018 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanej A. G. kwoty 8293,40 zł z odsetkami liczonymi od kwot:

- 6800 zł umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 569,40 zł ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 924 zł ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Ponadto powód wnosił o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 16 grudnia 2017 r. pomiędzy A. G. a (...) sp. z (...). z siedzibą w W. została zawarta umowa pożyczki przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Na podstawie tej umowy powód przelał na wskazany przez pozwaną rachunek w dniu 16 grudnia 2017 r. kwotę 6800 zł pożyczki. Pozwana zobowiązała się do zwrotu uzyskanych środków wraz z prowizją w kwocie 924 zł stanowiącą opłatę za udzielenie pożyczki. Uprawnienie do naliczania przez powoda odsetek za opóźnienie zostało zastrzeżona w umowie. Do chwili wytoczenia powództwa należność wynikająca z tej umowy nie została w całości spłacona.. Na dzień wniesienia powództwa pozostały do spłacenia wskazane w pozwie kwoty (pozew k. 2-5 akt).

Postanowieniem z dnia 4 października 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie do rozpoznania (postanowienie k. 6 akt).

W pozwie złożonym do tutejszego Sądu powód potrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w całości (pozew k. 10-12 akt).

Powód do pozwu dołączył umowę oraz rozliczenie, na podstawie którego dochodzi należności z pozwu (umowa k. 14-19 akt, wykaz operacji k. 20-23 akt).

Pozwana A. K. (poprzednie nazwisko G.) uznała roszczenie co do zasady. Pozwana przyznała, iż w chwili wytoczenia powództwa była zobowiązana zapłacić powodowi dochodzoną pozwem kwotę. Jednakże po wytoczeniu powództwa spłaciła częściowo roszczenie.

Pismem procesowym z dnia 5 kwietnia 2019 r. powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia odnośnie żądania zasądzenia 1300 zł ze względu na wpłacenie tej należności przez pozwaną w trakcie trwania procesu. Po częściowym cofnięciu powództwa, powód ostatecznie wnosił o zasądzenie od pozwanej A. K. (poprzednie nazwisko G.) kwoty 6993,40 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych. Na dochodzoną zmienionym pozwem kwotę wchodzą: 6424 zł należności głównej oraz 569,40 zł odsetek (pismo k. 49 akt).

Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie po zmianie roszczenia.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2017 r. (...) sp. z (...). z siedzibą w W. zawarł z A. K. (poprzednie nazwisko G.) umowę pożyczki gotówkowej. Zgodnie z warunkami umowy pozwana otrzymała pożyczkę w kwocie 6800 zł obciążoną odsetkami umownymi 55,90 zł i prowizją 1224 zł. Pozwana zobowiązała się spłacić pożyczkę w łącznej wysokości 8024 zł w terminie do 15 stycznia 2018 r. W §9 umowy pożyczkodawca zastrzegł sobie możliwość naliczania odsetek za czas opóźnienia w spłacie w wysokości odsetek maksymalnych. W przypadku opóźnienia w spłacie, zgodnie z §12 umowy, pożyczkodawca miał prawo wypowiedzieć umowę (dowód: umowa k. 14-24 akt).

Wobec zaprzestania spłacania przez pozwaną pożyczki i upływem terminu na jaki umowa została zawarta, (...) sp. z (...). z siedzibą w W. wystąpił z niniejszym pozwem. Na dzień wytoczenia powództwa wymagalna była kwota (...),40, na którą składały się: 6800 zł należności głównej, 569,40 zł skapitalizowanych odsetek umownych za faktyczne opóźnienie w spłacie pożyczki liczonych od dnia następnego od dnia wymagalności roszczenia tj. 16 stycznia 2018 r. do 23 sierpnia 2018 r. i kwota 924 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki (dowód: wyliczenie powoda, okoliczność przyznana przez pozwaną k. 37 akt).

W trakcie trwania procesu pozwana spłaciła część dochodzonej pozwem należności w kwocie 1300 zł, która została zarachowana przez powoda na poczet należności dochodzonej pozwem. Po odliczeniu powyższej kwoty do spłaty pozostała kwota 6993,40 zł. Pismem procesowym z dnia 5 kwietnia 2019 r. powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia odnośnie żądania zasądzenia 1300 zł ze względu na wpłacenie tej należności przez pozwaną w trakcie trwania procesu. Po częściowym cofnięciu powództwa, powód ostatecznie wnosił o zasądzenie od pozwanej A. K. (poprzednie nazwisko G.) kwoty 6993,40 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych. Na dochodzoną zmienionym pozwem kwotę wchodzą: 6424 zł należności głównej oraz 569,40 zł odsetek (pismo k. 49 akt).

Należności tej pozwana do chwili obecnej nie uiściła (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, zeznań pozwanej A. K. (poprzednie nazwisko G.).

Powyższe okoliczności faktyczne, tj. fakt zawarcia umowy i nie spłacenia należności w całości zgodnie z warunkami umowy nie były między stronami sporne.

W niniejszej sprawie, na podstawie art. 232 k.p.c. zdanie drugie, Sąd dopuścił dowód z dokumentów złożonych w trakcie postępowania. Fakt istnienia tych dokumentów wynikał już z dołączonych do pozwu dokumentów. Prawdziwość dokumentów nie był przez pozwaną kwestionowana, ani nie budzi wątpliwości. Sąd uwzględnił wszystkie dokumenty dołączone do pozwu i złożone przez powoda. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty stanowią uzupełnienie dowodów stanowiących załącznik do pozwu i dlatego mogą stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Ponadto Sąd dopuścił dowód z zeznań pozwanego. Jego zeznania były spójne i znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720. § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Powód (...) sp. z (...). z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej A. K. (poprzednie nazwisko G.) kwoty stanowiącej równowartość niespłaconej przez nią pożyczki powiększonej o odsetki i koszty.

W niniejszej sprawie bezspornym był fakt zawarcia umowy pożyczki. Po podpisaniu umowy pozwana spłaciła część zobowiązania, a wobec zaprzestania spłaty, powód wezwał ją do spłacenia pozostałej kwoty kapitału wraz z odsetkami i kosztami.

Na dzień wytoczenia powództwa wymagalna była kwota (...),40, na którą składały się: 6800 zł należności głównej, 569,40 zł skapitalizowanych odsetek umownych za faktyczne opóźnienie w spłacie pożyczki liczonych od dnia następnego od dnia wymagalności roszczenia tj. 16 stycznia 2018 r. do 23 sierpnia 2018 r. i kwota 924 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki.

W trakcie procesu pozwana wpłaciła kwotę 1300 zł.

Pismem procesowym z dnia 5 kwietnia 2019 r. powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 1300 zł ze względu na wpłacenie tej należności przez pozwaną w trakcie trwania procesu.

Zgodnie z art. 203 §1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku; pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego (§ 2); w razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Gdy skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w powyższym terminie uważa się za wyrażenie zgody (§ 3); sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (§ 4).

W niniejszej sprawie powód cofnął częściowo powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia, a więc nie było konieczne złożenie oświadczenia przez pozwaną. W ocenie Sądu, z okoliczności sprawy nie wynika, by częściowe cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa, wobec czego należało uznać, iż powód skutecznie cofnął pozew w zakresie dochodzonej kwoty 1300 zł i w tym zakresie należało umorzyć postępowanie zgodnie z art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c., o czym orzeczono w pkt II sentencji wyroku.

Jak wskazano powyższej pozwana A. K. (poprzednie nazwisko G.) spłaciła na rzecz powoda po wytoczeniu powództwa jedynie część należności, nie uiściła natomiast kwoty 6993,40 zł. Na dochodzoną zmienionym pozwem kwotę wchodzą: 6424 zł należności głównej oraz 569,40 zł odsetek.

Zgodnie zatem z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§ 2). Natomiast zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Mając na uwadze treść umowy pożyczki, treść powyżej cytowanych przepisów oraz oświadczenia powoda dot. skapitalizowanych odsetek naliczanych od należności głównej od dnia wniesienia pozwu do dnia faktycznej zapłaty, żądanie te należało uznać za zasadne i uwzględniając je Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku z odsetkami od dnia wytoczenia powództwa tj. 4 września 2018 r., zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.. Zgodnie z powołanym artykułem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W odniesieniu do odpowiedzialności z tytułu kosztów procesu, cofnięcie pozwu traktowane jest jako przegranie sprawy, chyba że wywołane było zaspokojeniem roszczenia powoda w toku procesu (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 stycznia 2003, I ACz 6/03, OSA 2003/9/40). W niniejszej sprawie należało uznać za przegrywającego sprawę stronę pozwaną, bowiem to ona dopiero w toku procesu uiściła część należności głównej, tym samym zasadne było obciążenie jej kosztami w całości. Na koszty składają się koszty wyłącznie poniesione przez powoda: opłata sądowa od pozwu – 300 zł, koszty zastępstwa adwokackiego w kwocie 1800 zł ustalone w oparciu o §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1668) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Z powyższych przyczyn Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)