Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ciechanowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 maja 2016r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Marciniak

Protokolant: Hanna Serbista

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. S. (1)

przeciwko (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W.

o zapłatę kwoty 8.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych

I.  Oddala powództwo;

II.  Nie obciąża powódki E. S. (1) kosztami zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W.;

III.  Przyznaje r.pr. J. K. kwotę 1.200,00 zł (jeden tysiąc dwieście złotych 00/100) oraz podatek VAT liczony od tej kwoty tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną powódce E. S. (1) z urzędu oraz kwotę 294,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote 20/100) tytułem poniesionych wydatków, które to kwoty nakazuje wypłacić r.pr. J. K. z rachunku Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ciechanowie.

Sygn. akt IV P 96/15

UZASADNIENIE

Powódka E. S. (1) wniosła w dniu 09 kwietnia 2015r. pozew, w którym domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W. kwoty 8.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia „za wyrządzoną krzywdę w postaci bezpodstawnego oskarżenia o kradzież w sklepie”, gdzie pracowała, na skutek czego nie może znaleźć pracy.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że była zatrudniona u pozwanego jako sprzedawca w sklepie w C. przy ulicy (...). W dniu 10 czerwca 2013r. pozwany zarzucił jej dokonanie kradzieży artykułów spożywczych na kwotę około 200 złotych i z tego powodu zamierzał zwolnić ją dyscyplinarnie, lecz aby jej stosunek pracy nie ustał w ten sposób, została zmuszona do podpisania dokumentu o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Dalej powódka wskazała, że nie dokonała zarzucanej jej przez pozwanego kradzieży, czego dowodem jest jej uniewinnienie przez Sąd Rejonowy w Ciechanowie wyrokiem z dnia 28 stycznia 2014r. w sprawie, sygn. akt II W 1035/13. Jednak w „środowiskowej opinii” została uznana za „złodziejkę” i nie może znaleźć pracy. Podała, że pismem z dnia 18 lutego 2015r. wezwała pozwanego do zrekompensowania jej wyrządzenia krzywdy poprzez zapłatę odszkodowania w kwocie 8.000,00 złotych, ale ten stanowczo odmówił, nie poczuwając się do winy (k. 2).

Powódka podtrzymywała swoje stanowisko na kolejnych rozprawach przed Sądem ( k.61, k. 116, k. 156, k. 212, k. 214 ).

Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016r. pełnomocnik powódki złożył spis kosztów poniesionych w sprawie oraz wniósł o zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego za pomoc prawną świadczoną powódce z urzędu, oświadczając że nie zostały one uiszczone w całości ani w części (k. 214).

Pozwany (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości jako nieuzasadnionego oraz zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany w pierwszej kolejności zaprzeczył, by rozwiązanie umowy o pracę w drodze porozumienia stron mogło spowodować opisane przez powódkę w pozwie konsekwencje, tj. wywołać „środowiskową opinię”, że jest „złodziejką” i uniemożliwić jej znalezienie nowej pracy. Dalej pozwany podniósł, że powódka nie udowodniła żadnej z przesłanek odpowiedzialności pozwanego, a mianowicie, że źródłem szkody (krzywdy) powódki było bezprawne, zawinione działanie pozwanego, doszło do naruszenia dobra osobistego powódki przez pozwanego, zaistniała jakakolwiek szkoda (krzywda) po stronie powódki, istnieje adekwatny związek przyczynowy pomiędzy czynem pozwanego a szkodą (krzywdą) powódki. W związku z tym nie można pozwanemu przypisać odpowiedzialności odszkodowawczej względem powódki. Dalej pozwana spółka wskazała, że w dniu 10 czerwca 2013r. jej pracownicy zasygnalizowali Dyrektorowi Marketu w C. przy ulicy (...) nieprawidłowości przy sprzedaży i kasowaniu znacznej ilości filetów z kurczaka. Wobec tego Dyrektor Marketu – K. K. (1) podjęła czynności sprawdzające i ustaliła, że powódka nie zeskanowała we właściwy sposób towarów na nabywanych przez klientów, a mianowicie przez ówczesnego partnera życiowego powódki i jego matkę, co spowodowało, że towar został wydany klientom w znacznej części bez zapłaty. Różnica pomiędzy wartością towaru wydanego a kwotą ujawnioną na paragonie wynosiła ponad 400 złotych. Pozwany wskazał, że Dyrektor Marketu przeprowadziła z powódką rozmowę na temat tego zdarzenia oraz przedstawiła jej materiał z monitoringu, na którym zarejestrowano jej niewłaściwe zachowanie, tj. skanowanie towarów w taki sposób, że cena towaru nie była zarejestrowana przez kasę fiskalną, klient nie był nią obciążony, a także okazała paragony fiskalne potwierdzające brak obciążenia klienta całością zapłaty za dokonane zakupy. Powódka zaś przyznała się do świadomego działania w tym zakresie i złożyła wniosek o rozwiązanie z nią umowy o pracę za porozumieniem stron, który to został zaakceptowany przez pracodawcę. Dalej pozwany wskazał, że ani K. K. (1), ani żaden inny przełożony lub współpracownik nie zarzucił powódce kradzieży. Powódce zostały przedstawione fakty i dowody wskazujące na poważne nieprawidłowości w wykonywaniu jej obowiązków pracowniczych, to ona sama samodzielnie zdecydowała o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Pełnomocnik pozwanego zaprzeczył, by pozwany po rozwiązaniu umowy o pracę z powódką podejmował jakiekolwiek kroki w celu naruszenia jej dobrego imienia, by był odpowiedzialny za powstanie „środowiskowej opinii” , że powódka była „złodziejką”. Z kolei porozumienie stron dotyczące rozwiązania umowy o pracę nie zawiera żadnych wskazań, co do przyczyn rozwiązania umowy o pracę, a zatem jego treść wbrew twierdzeniom powódki nie może być przyczyną braku możliwości znalezienia zatrudnienia. Pozwany podniósł, że powódka w związku z rozwiązaniem umowy o pracę nie została w żaden sposób znieważona, ani oskarżona. Rozmowa z powódka nie odbywała się publicznie, tylko osoby zainteresowane brały udział w okazaniu powódce nagrania z monitoringu oraz paragonów, a mianowicie p. M. D. (1), Dyrektor Marketu K. K. (1) oraz pracownik ochrony R. W. (1). Pozwany oświadczył, że rozmowa została przeprowadzona w sposób rzeczowy i konkretny, powódka miała możliwość zapoznania się z materiałem z monitoringu oraz paragonami, nie stosowano wobec powódki żadnych środków represyjnych, nie wprowadzano atmosfery napięcia, oskarżeń, przymuszania. W związku z tym pozwany nie naruszył dóbr osobistych powódki, a jego zachowanie nie miało cech bezprawności (k. 44-51).

Swoje stanowisko pozwany podtrzymywał na kolejnych rozprawach przed Sądem ( k.61, k. 116, k. 156, k. 212, k.214 ).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka E. S. (1) była zatrudniona u pozwanego (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W. od dnia 17 stycznia 2012r. do dnia 10 czerwca 2013r., początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 17 stycznia 2012r. do dnia 31 marca 2012r., a od dnia 01 kwietnia 2012r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku sprzedawca/kasjer w D. (...), a od dnia 01 maja 2013r. w D. Kas. Miejscem świadczenia pracy przez powódkę był sklep w C., przy ulicy (...).

( Dowód: akta osobowe powódki cz. B – umowa o pracę z dn. 17.01.2012r. k. 1, umowa o pracę z dn. 15.03.2012r. k. 20, porozumienie z dn. 16.04.2013r. k. 28, zeznania powódki k. 62-63, k. 213)

W dniu 10 czerwca 2013r. doszło do rozwiązania z powódką umowy o pracę za porozumieniem stron. Tego dnia Dyrektor Marketu K. K. (1) otrzymała od kierownik działu mięsnego M. D. (1) informację o podejrzeniu kradzieży polegającej na tym, że na kasie powódki nie została zarejestrowana sprzedaż ok. 3 kg filetów z kurczaka. Po przejrzeniu nagrania z monitoringu oraz paragonów okazało się, że po przejściu pewnej klientki przez kasę powódka, mimo przyłożenia czytnika nie nabiła na kasę sprzedaży filetów z kurczaka oraz innych produktów z jej koszyka. W związku z tym powódka została poproszona do pomieszczenia ochrony, w którym w obecności M. D. (1), K. K. (1) oraz pracownika ochrony R. W. (2) zostało przedstawione jej nagranie z monitoringu. Po jego obejrzeniu powódka twierdziła, że wszystkie produkty zostały nabite na kasę. Jednak po przedstawieniu paragonów, przyznała, że towar nie został przez nią zeskanowany. Powódka złożyła wniosek o rozwiązanie z nią umowy o pracę za porozumieniem stron.

(Dowód: akta osobowe powódki cz. C – wniosek z dn. 10.06.2013r. k. 2, świadectwo pracy z dn. 11.06.2013r. k. 4, częściowo zeznania powódki k. 62 - 63, k. 213, zeznania świadka M. D. - k. 117 - 118, zeznania świadka R. W. – k. 157-158, zeznania świadka K. K. – k. 181-182)

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt II W 1035/13 Sąd Rejonowy w Ciechanowie II Wydział Karny uniewinnił E. S. (2) od popełnienia zarzucanego jej czynu polegającego na tym, że w dniu 10 czerwca 2013r. około godz. 9:40 w C. na ulicy (...) w sklepie (...) dokonała kradzieży artykułów spożywczych o wartości około 200 złotych na szkodę w/w sklepu.

(Dowód: wyrok z dn. 28.01.2014r. k. 3, k. 87)

Pozwany nie rozpowszechniał na temat powódki informacji, że dopuściła się ona kradzieży. Z informacji nadesłanych ze sklepów, w których powódka miała ubiegać się o zatrudnienie wynikało, że powódka w okresie od 10 czerwca 2013r. do 30 czerwca 2015r. nie składała wniosku o przyjęcie do pracy. Pracownicy tych sklepów odpowiedzialni za przyjęcia nowych pracowników nie przypominali sobie takich dokumentów ani samej powódki.

(Dowód: pismo z dn. 16.09.2015r. k. 95, pismo z dn. 17.9.2015r. k. 93)

W niniejszej sprawie stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych i wyszczególnionych wyżej dokumentów, których prawdziwość nie była podważana przez strony, w oparciu o częściowe zeznania powódki E. S. (1) oraz zeznania świadków: M. D. (1), R. W. (1), K. K. (1).

Zeznaniom świadków M. D. (1), R. W. (1), K. K. (1) Sąd dał wiarę w całości. Były one spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie ci zeznawali na okoliczność zdarzeń z dnia 10 czerwca 2013r. związanych z nieprawidłowym skanowaniem kodów kreskowych przez powódkę, przebiegu spotkania z powódką oraz na okoliczności związane z rozwiązaniem stosunku pracy łączącego powódkę i pozwanego.

Zeznaniom powódki E. S. (1) Sąd dał wiarę w zakresie, w jakim znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Uznał zatem za wiarygodne jej zeznania co do czasokresu zatrudnienia, jej stanowiska. Sąd nie dał natomiast wiary twierdzeniom powódki, że pozwany rozpowszechniał na jej temat w „środowiskowej opinii” informację, że dopuściła się kradzieży i w związku z tym nie mogła znaleźć pracy na terenie C.. Okoliczności tej w żaden sposób nie udowodniła. Gdyby pozwany rzeczywiście chciał utrudnić powódce znalezienie pracy, to z pewnością rozwiązałby z nią umowę o pracę w trybie dyscyplinarnym, a nie za porozumieniem stron. Z kolei z informacji nadesłanych z punktów - sklepów, w których powódka rzekomo miała ubiegać się o zatrudnienie, wynikało że w ogóle nie składała wniosku o przyjęcie do pracy, ich pracownicy nie przypominali sobie takich dokumentów ani samej powódki, nie mówiąc już o jakichkolwiek informacjach na jej temat. Sama powódka nie potrafiła z resztą wskazać konkretnych osób, z którymi rozmawiała na temat zatrudnienia, a którzy posiadali by wiedzę o przyczynach jej nie przyjęcia do pracy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Natomiast art. 24 § 1 zdanie 3 k.c. przewiduje, że ten czyje dobro osobiste zostało naruszone może żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na cel społeczny.

Z kolei art. 448 k.c. stanowi, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Jak trafnie wskazywał Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie I ACa 110/06 ( wyrok z dn. 24.07.2008 r., OSAW 2008/4/110) w przypadku naruszenia dóbr osobistych bezprawnym działaniem sprawcy pokrzywdzonemu przede wszystkim przysługują środki o charakterze niemajątkowym przewidziane w art. 24 k.c., a w wypadku gdy działanie naruszyciela jest także zawinione środki o charakterze majątkowym, o których stanowi art. 448 k.c. Przy czym warto zwrócić uwagę, iż obydwa roszczenia mają charakter samodzielny i pokrzywdzonemu przysługuje prawo ich wyboru, lecz sądowi pozostawiona jest ocena celowości przyznania ochrony w żądanej formie, jego adekwatności do rodzaju naruszonego dobra, a przede wszystkim rozmiaru doznanej krzywdy. Przy żądaniu przyznania odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego podstawowym kryterium oceny sądu winien być rozmiar ujemnych następstw w sferze psychicznej pokrzywdzonego, bowiem celem przyznania ochrony w formie majątkowej jest zrekompensowanie i złagodzenie doznanej krzywdy moralnej. Z tych też względów sąd jest zobowiązany ustalić zakres cierpień pokrzywdzonego, a przy ocenie tej przesłanki nie może abstrahować od wszystkich okoliczności towarzyszących powstaniu krzywdy. Znikomość ujemnych następstw może być podstawą oddalenia powództwa o przyznanie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego.

Przesłanką wymaganą do przyjęcia odpowiedzialności deliktowej poza wystąpieniem zdarzenia jest zaistnienie szkody powstałej w jej wyniku. Przez szkodę rozumie się nie tylko szkodę majątkową ale także i szkodę niematerialną. Szkody majątkowej nie można utożsamiać ze szkodą na mieniu. Postacią bowiem szkody majątkowej jest także tzw. szkoda na osobie. Polega ona na takim naruszeniu dóbr osobistych określonej osoby w następstwie którego dochodzi obok lub wespół z wyrządzeniem krzywdy w sposób pośredni do negatywnych następstw w majątku tej osoby. Z reguły ze szkodą na osobie mamy do czynienia, gdy w następstwie spowodowanego uszkodzenia ciała doszło do potrzeby pokrycia kosztów leczenia.

Kolejną przesłanką konieczną dla przyjęcia odpowiedzialności deliktowej jest także występowanie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, a szkodą. Zgodnie z teorią przyczynowości adekwatnej związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy gdy w zestawie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzenie istnienia związku przyczynowego jako takiego wymagane bowiem jest stwierdzenie, że chodzi o następstwo normalne.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 8.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę w postaci rozpowszechniania na jej temat informacji, że dopuściła się kradzieży, w związku z czym nie mogła znaleźć pracy. W pierwszej kolejności należało zatem ustalić, czy rzeczywiście doszło do rozpowszechniania przez pozwanego na temat powódki tych informacji, a jeśli tak, to przez kogo, w jaki sposób, czy powódka poniosła z tego tytułu szkodę, w jakim rozmiarze i czy zachodzi pomiędzy tym elementami adekwatny związek przyczynowy.

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie potwierdził, by pozwany, czy też jego pracownicy rozpowszechniali na temat powódki w „środowiskowej opinii” informację, że dopuściła się kradzieży, ani tym bardziej, że powódka jest „złodziejką”, a z informacji nadesłanych z punktów/sklepów, w których powódka miała ubiegać się o zatrudnienie, wynikało że w ogóle nie składała wniosku o przyjęcie do pracy, ich pracownicy nie przypominali sobie takich dokumentów ani samej powódki, nie mówiąc już o jakichkolwiek informacjach na jej temat. Sama powódka nie potrafiła nawet wskazać konkretnych osób, z którymi rozmawiała na temat zatrudnienia, a którzy posiadali by wiedzę o przyczynach jej nie przyjęcia do pracy. W związku z tym problemy powódki ze znalezieniem pracy nie były wcale spowodowane rozpowszechnianiem na jej temat informacji, że dopuściła się kradzieży.

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo jako całkowicie bezzasadne.

W myśl art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu taka szczególna sytuacja zachodziła po stronie powódki, która przegrała niniejszy proces, nie pracuje i ma na utrzymaniu dwoje dzieci. Z tych względów Sąd nie obciążył jej kosztami zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą we W..

Za pomoc prawną świadczoną powódce z urzędu przez r.pr. J. K., Sąd przyznał jej z rachunku Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ciechanowie wynagrodzenie w wysokości 1.200,00 zł oraz podatek VAT w wysokości 23 % od tej kwoty na podstawie § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (t.j Dz.U. z 2013 r., poz. 490) oraz kwotę 294,20 zł tytułem poniesionych wydatków.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.